Komt het einde ooit?
Beslan, Irak, Zuidoost-Azie. Aanslagen, oorlog, natuurgeweld.
Ben ik de enige of valt het meer mensen op dat het één het ander opvolgt of zelfs overlapt?
Ligt het aan het feit dat ik ouder wordt en dat de mensen die mij mijn hele leven beschermd hebben, me het nu zelf uit laten zoeken? Het begint met een ruzietje met je broertje over wie welke kleur viltstift mag gebruiken: hij pakt hem af, je rent naar je moeder en zij lost alles in een oogwenk op. Op zo’n moment is de ruzie een big issue en geloof je dat je mama alles kan oplossen, zij weet nou eenmaal alles.
Naarmate je ouder wordt leer je met deze situaties om te gaan en leer je ook meer van de wereld om je heen. Je hoort je tantes roddelen over mensen in het dorp, de buurvrouw en de melkboer. Je hoort over gezinnen waar het niet goed gaat, kinderen die geslagen worden en natuurlijk onvermijdelijk, zinloos geweld. Het blijkt niet overal koek en ei te zijn en je bent toch af en toe blij dat jij dat niet hoeft mee te maken.
Je gaat ook steeds meer zien. Hoorde je eerst nog vertellen over huiselijk geweld, traumatische pesterijen en overmatig drankgebruik, uiteindelijk ga je zelf ook de tekenen hiervan zien. Een fles drank in het kantoortje van de gymmeester, een klasgenootje dat wel erg vaak een blauwe plek probeert te verbergen of de zelfmoord van weer een plaatsgenoot die voor de trein is gesprongen. De hele school huilt mee, maar iedereen weet de hypocriete pestkoppen te vinden die om het hardst roepen dat ze het niet aan zagen komen.
Door je hele leven heen stapelen de rampen zich op. In mijn herinnering staan nog vele internationale gebeurtenissen gegrift en de beelden kan ik ook nog goed voor de geest halen. Wie kent niet de eeuwigdurende strijd in Israel cq Palestina of de uitgemergelde gezichtjes van kleine kinderen in Somalië en Tanzania. Zelfde geldt voor de in- en intrieste blik van een kind in Kosovo dat zijn ouders is kwijtgeraakt door het geweld waar zijzelf het liefst zover mogelijk vandaan wilden zijn, maar hier geen mogelijkheid toe zagen.
Voor mij lijkt het alsof er voortdurend weer nieuwe zaken bijkomen waar niemand controle over heeft. 'Stamp in de dictators, kortzichtige leiders of extremisten van welke slag dan ook wat gezond verstand!', is mijn eerste gedachte, maar aan de andere kant is dat wat zij juist bij mij proberen te doen. Iedereen heeft zijn eigen gelijk en zal daar niet van wijken.
Een hoop machteloosheid maakt zich meester van mij en dan heb ik het nog niet eens over de natuurrampen gehad waar helemaal niemand wat aan kan doen.
Zou het einde ooit komen, aan alle rampen en problemen? Of moet ik er maar gewoon mee leren leven, omdat ik ouder word, mijn bescherming ergens anders zoeken dan bij degenen waarvan je vroeger geloofde dat ze de wereld aan konden? Ooit zal ik ook die rol op me krijgen en misschien lukt het tegen die tijd wel om te relativeren, een ruzie om de rode viltstift kan voor de een net zo belangrijk zijn als honderden onschuldige doden door een gijzeling voor de ander.
