Over bloemetjes en kloontjes
IJsberend liep Morgan door de kamer, duizenden kilometers verwijderd van welke Elfstedentocht dan ook. Hij had trek. Hoe harder het vroor, hoe meer Morgan's maag smeekte om eten, warm eten welteverstaan. Maar daar was nu geen tijd voor, zijn hoofd stroomde over. In de hoek van de kamer speelde Eva, zijn dochtertje geboren in de natte winter van 2002. Arm kind, drukdoende in de weer met haar poppen.
De kinderen in Eva's klas hadden hartelijk gelachen om haar grijze pluk. Je weet hoe die apen van die leeftijd zijn, iedere oneffenheid, iedere afwijking of rariteit zijn aanleiding voor pijnlijk getreiter. Meedogenloos zijn ze. Maar aan de andere kant, welk kind heeft er dan ook op 10-jarige leeftijd een steeds verder uitdijende grijze haardos? 'Niet veel', dacht Morgan zo. 'En dan die rimpels! De ongesteldheid! Wat volgt? Hoe lang zou het nog duren voordat ze totaal grijs en gerimpeld is, hoe lang nog voordat ze dementeert?' Morgan becijferde dat het nog een paar weken zou duren, voordat zijn dochtertje de lichamelijke leeftijd van 90 zou hebben bereikt. Wat hadden ze gedaan, hoe desperaat waren ze geweest om hun kinderwens zo te vervullen?
Morgan had zich voorgenomen het vandaag aan Eva te vertellen. Dit was verdomme de dag waarop het gebeuren zou. Of het zin had, hij had geen idee, maar hij kon dit niet meer verkroppen. Glashard beweren dat Sinterklaas bestaat, terwijl je dochter driftig aan de baard van die ouwe staat te sjorren heeft toch ook geen enkele zin? Ze moest het hoe dan ook weten. En dan zouden ze wel weer zien. Eva keek op, Morgan knielde naast een Barbie neer.
'Eva, luister, ik moet je iets vertellen.'
Morgan had altijd opgezien tegen seksuele voorlichting. Zou hij het over bloempjes en bijtjes hebben, over overvliegende ooievaren of gewoon over piemels, vagina's en een dikke buik waaruit een spruit ontpopt, of eerlijk, over klinieken die met speciale buisjes DNA inspuiten in een leeggehaald eicelletje?
'Uhh Eva, we hebben het al gehad over je grijze haarpluk, dat je waarschijnlijk een soort ziekte hebt waardoor je sneller oud wordt.'
Eva knikte, haar priemende ogen gericht tot haar vader (op papier dan).
'Er is meer aan de hand, je bent namelijk een kloon.'
Dat had subtieler gekund, vriend, overdacht Morgan zijn zakelijke mededeling.
'Een clown?', repliceerde Eva vol onbegrip.
'Nee, een kloon. Je bent een kloon van je moeder. Je bent niet echt, je bent eigenlijk je moeder.'
Het klonk Morgan even vreemd in de oren als Eva.
'Toen bleek dat mama en ik geen kindjes konden krijgen, hebben we ons via een website aangemeld bij Clonaid. Ze waren nog niet zo heel ver met die technologie, het was een gokje of het zou lukken. En mama en ik namen het gokje. Het lukte, we kregen toch een kindje, dat werd jij.'
Morgan zweeg even, even slikken, wilde even nadenken. Hij raakte verstrikt in alles wat hij wilde vertellen, waarvan hij zelf de helft niet eens begreep. Niet durfde te begrijpen.
'Je wordt grijs, omdat je gekloond bent. Toen je geboren werd, was je eigenlijk al dertig, en nu ben je zowat zestig, en over een paar weken ben je...
dan ga je...
laat maar.'
Eva keek glazig naar haar vader, die haar zojuist had verteld dat ze een kloon was, waarbij alleen maar het beeld van Ronald McDonald zich aan haar opdrong. Dat ze al zestig jaar oud was, viel niet op één hand te tellen. Was oma ook niet zo oud? Dat er iets met haar ging gebeuren, dat wist ze zeker. Ze snapte er geen bal van en begon te huilen.
Schreeuwend rende Eva de kamer uit. "Mama, mama, ik ben een kloon, zegt papa, ik ben een kloon en ik ga dood."
Morgan staarde naar het immer perfecte lichaam van Barbie. Hij kon zichzelf wel vervloeken. Hij had Eva overstuur gekregen én het was hem niet gelukt haar uit te leggen dat ze gemaakt was van het DNA van zijn vrouw, dat ze eigenlijk, feitelijk bezien, dezelfde was als zijn vrouw. Dat ze tien jaar geleden niet hadden kunnen voorzien dat het 31-jaar oude DNA zou verder groeien alsof het 31 jaar was. Dat Eva tien keer zo rap ouder werd dan welk mens dan ook. En dat het einde met dezelfde snelheid kwam aandenderen. Het leek toen zo mooi, om toch een kind te kunnen krijgen. Eva, die snapte er geen bal van. En Morgan was de draad kwijt. Want hoe leg je in godsnaam aan je 10-jaar oude dochter uit dat zij een kloon is?
