Brief aan Natascha - 8
Ik ben geslaagd. Misschien nog niet in het leven, maar wel voor mijn examen.
Het doet me op het moment vrij weinig, maar dat is niet erg. De tijd is eindelijk gekomen om vooruit te blikken. Voorzichtig, dat wel. Drie weken, dat durf ik wel aan. In andere bewoordingen, mijn aanstormende vakantie. Jij gaat naar India, ik ga, zoals ieder jaar, naar Vlieland.
Ook leuk.
En ik mag wel zeggen dat ik er aan toe ben. Want hoe dichtbij het in deze tijd ook moge lijken, Vlieland is wel degelijk ver weg voor mij. Vlieland is voor mij een tweede realiteit. Ik blijf in zekere mate gelijk, terwijl alles om mij heen verandert. De mensen, niet minder bekend, maar wel anders. De omgeving, niet minder bekend maar groener en leger. En natuurlijk de lucht. Liever gezegd, de geur.
Iedereen die vaak naar dezelfde plaats op vakantie gaat kent het. Je gaat de geur van de plaats associëren met de blijere momenten. Het moment dat je die specifieke geur, door puur toeval of door het inpakken van de kampeerspullen, je tegemoetkomt, de subtiele geur van gras of van een briesje afkomstig van de waddenzee, ben je weer waar je altijd wilt zijn. Op vakantie. Op dat ene kampeerterrein of dat ene huisje in de bergen voor mijn part. Dit jaar heb ik door welbekende omstandigheden de voorpret van het op vakantie gaan moeten missen. En daar ben ik maar wat blij mee. Zelfs de kleinste voorpret ontkom je niet aan zonder een grondige reden. En aan verwachtingen wordt per definitie niet voldaan. Voorpret schept dus een tegenvallende vakantie. Hoe meer voorpret, hoe meer de vakantie tegenvalt. Dat wordt door de vakantie-hebbende peroon in kwestie wel ontkent voordat hij of zij verslag van de betreffende vakantie uit moet brengen aan familie&vrienden, maar het feit blijft dat de vakantie tegenviel.
Met de voorpret uit de weg moet mijn vakantie dus haast wel een fantastische worden.
Te meer daar ik niet alleen Vlieland aan zal doen. Mijn tweede eiland van bestemming zal het Verenigd Koninkrijk zijn. Ik voel me net een eiland-hopper, zoals dat tegenwoordig in en modieus is.
London om precies te zijn. Het beloofde land voor mij. Wanneer ik op die grote stoeptegels aan de noordkant van de Thames loop dringt het niet tot mij door, maar het moment dat ik voet op Nederlandse grond zet verlang ik alweer terug. Zo gaat dat met vakantie. Je beseft je geluk pas als het verdwenen is. Zo wordt geluk ironischerwijs gedefiniëerd als lijden.
In feite verlang ik dus naar het terug verlangen. Dat maakt de komende drie weken tot een vacuüm van volledige apathie.
En dat soort rust is na een jaar van niet-werken vol schuldgevoel precies wat ik nodig heb.
Ik hoop dat jij na thuiskomst uit India ook lijdend zult terugverlangen.
Peter
