Tanzwut
Afgelopen was het dan zover. Ik had er lang naar uitgekeken, het concert van Tanzwut.Het idee dat ik weer naar de Melkweg ging, daar had ik in de jaren 80 elk weekend gezeten, de theekamer, de onbekende bandjes en natuurlijk de housedealer.
Nu speelde daar een band die ik sinds een paar maanden zeer heb leren waarderen.
Eerst lekker gegeten op het Leidse Plein en gewoon lekker mensjes kijken, in het zonnetje op een terras.
Daarna rustig naar de Melkweg, het lidmaatschap aanschaffen en dan nog even buiten staan tot we naar binnen mogen. We weten precies welke mensen naar het concert gaan, de meeste dragen zwart en dragen T-shirts met Rammstein, Tanzwut , Slipknot of een andere naam van een band in de Metalscene. Maar de sfeer is gemoedelijk en rustig.
Dan naar binnen en ik kijk vol verbazing rond, de Melkweg is veranderd in de loop van tijd, maar ach zo ben ik.
Gelukkig een stand waar CD en DVD’s verkocht worden, ik heb er enkele aangeschaft, aangezien ik deze nergens kan krijgen of ze moet bestellen uit Duitsland. Ardor, een van de bandleden, ziet rustig aan hoe de verkoop gaat en knikt ons vriendelijk toe.
Het voorprogramma bestaat uit Red Ink, een Duitse Hard Metal band, en deze brengt de sfeer er goed in, hard en heftig.
En dan Tanzwut, ik sta op de derde rij vooraan en heb goed zicht. Wat een show, Teufel die sprekend zingt en een energie heeft voor tien. WIm die de meisjes vooraan wel erg aantrekkelijk vond, Ardor en Castus, die op hun doedelzakken een soort show in een show geven, Patrick op gitaar en Norri op slagwerk en Hatz keyboard maken het geheel compleet.
Het programma bestaat uit oude nummers als Ich Wollte Spass en nieuwe nummers van het album Schattenreiter. En het straalt plezier, perfectie en kracht uit. De zaal doet mee ( ondanks dat er niet meer dan 500 mensen zijn) we springen, zingen en klappen. Ik sta te headbangen en de jongen naast mij, hooguit twintig, kijkt mij aan, lacht vriendelijk en we vervolgen ons ritme. Ik geniet, de band geniet en de tijd gaat te snel, na twee uur is het afgelopen, mijn nek doet zeer, mijn handen rauw van het klappen, maar het was het waard.
De volgende dag voel ik me stijf en heb het gevoel dat ik mijn nek teveel moet bewegen, het wijst mij ook op het feit dat ik inderdaad niet meer die 20jarige ben, maar het gehele concert en het gevoel erom heen, geeft
mij wel het idee dat muziek zich niet houdt aan leeftijd en dat echte fans ook niet kijken naar de leeftijd van hun mede fans. Het gaat erom dat we van de muziek houden en dat we daar, jong en oud ten volste van kunnen genieten.
