Keroppi en 'geknakte zieltjes dag'
Dat valentijnsdag verzonnen is door de commercie is wel bekend. Maar ik heb ook zo mijn vermoedens dat de psychologen ook bijzonder blij zijn met 14-2. In de dagen erna zijn er namelijk massa's mensen met een geknakt zieltje...
En dit is de schuld van de mannen! Nou in mijn ogen dan.
Want ondanks dat de winkels al dagen van tevoren zo roze zien dat je vermoedens begint te krijgen dat je een afwijking aan je netvlies hebt. En hoewel "14 februari" op elke etalage ruit gekalkt staat, weten ze het nog voor elkaar te krijgen om uitspraken als: "Valentijnsdag... was dat niet eind februari?" uit hun keelgat te krijgen.
Nu moeten jullie me niet meteen gaan roepen: "Hee ik weet wel wanneer het valentijnsdag is". Ik baseer dit stukje op mijn eigen ervaringen en ervaringen uit mijn omgeving. 
Want in tegenstelling tot de jongens, weet elk meisje vanaf een jaar of 9 wel dat er een dag is dat je geacht wordt om kaarten van geheime aanbidders te krijgen. Maar de jongens van die leeftijd steken hun tijd niet in het schrijven van roze kaarten bezaaid met hartjes.
Nee, die maken een nog groter en nog beter Lego ruimteschip.
Op de 'dag des oordeels' rennen de meisjes naar huis, openen de deur en zien tussen de bankafschriften en reclame folders geen kaarten.
Koortsachtig kijken ze nog een keer de stapel met post door. Maar helaas, ze hebben echt geen geheime aanbidder. Voor het eerst in hun leven is op 14 februari hun zieltje geknakt.
Bij mij was het niet veel anders. Hoewel het idee altijd absurd was, had ik toch ergens de stille hoop dat een geheime aanbidder op raadselachtige wijze mijn adres had achterhaald en mij een kaartje had gestuurd.
Maar ook mijn zieltje kreeg er ieder jaar weer een schram bij.
Op de middelbare school herhaalde dit scenario zich. Hoewel het elk jaar weer een teleurstelling was, deden we op school laconiek onder elkaar over "de oogst".
"Hoeveel kaarten heb jij dit jaar gekregen?" was een veelgestelde vraag "the day after". En gemeen als ik was hoopte ik dat de gevraagde "0" zou antwoorden.
Ik geen kaarten, zij ook geen kaarten! 
Op mijn 15e ging het heel anders. Iemand die mijn gejammer over gebrek aan kaarten had aangehoord besloot spontaan om mij dit jaar met een kaart te verblijden.
Met een ander persoon regelde ik een uitwisselingsproject. Hij kreeg een kaart van mij, ik 1 van hem. 
Natuurlijk haalden deze kaarten het bij lange na niet bij een kaart van een geheime aanbidder. Maar iets is beter dan niets, en stiekem gaf het toch wel een fijn gevoel om de volgende dag met een gemene grijns te antwoorden dat je 2 kaarten had gekregen.
Ja als ik er achteraf over nadenk is het een beetje beschamend...
Nu maar wachten of ik dit jaar WEL een geheime aanbidder heb 
