Castlevania retrospective deel 2

Castlevania: Harmony of Dissonance
Castlevania keert terug naar de oude vertrouwde familie met Juste Belmont en de Vampire Killer als belangrijkste wapen. Zo’n vijftig jaar na Simon’s Quest gaat hij eropuit om de gebruikelijke vampier uit te roeien, dit keer door te switchen tussen twee dimensies. Iedere dimensie bevat ongeveer hetzelfde kasteel, maar ze beïnvloeden elkaar zodat Juste bepaalde puzzels kan oplossen en dergelijke. Het concept van de verschillende dimensies komt nooit echt van de grond en hoewel de game er goed uitziet wordt het gezien als de slechtste van de drie GBA Castlevania-titels.

Castlevania: Aria of Sorrow
Aria of Sorrow speelt zich af in 2035 en introduceert een hoofdrolspeler met een stuk meer karakter dan de meeste van zijn voorgangers, Soma Cruz. Een jongen met de kracht om de zielen van verslagen vijanden te absorberen wat hem de meest uiteenlopende krachten bezorgt. Het verhaal is enigszins voorspelbaar, maar in ieder geval origineel, omdat Dracula nu in ieder geval echt gedood is door Julius Belmont. De gameplay is gevarieerd door de vele zielen die Soma kan absorberen. Er zijn vier soorten zielen in meer dan honderd varianten, Bullet souls zijn een soort sub-wapens, Guardian souls leveren passieve krachten, familiars en transformaties, Enchant souls zorgen voor status-upgrades en Ability souls zorgen voor skills.

Al met al had Aria of Sorrow alles in huis om een topgame te zijn, gevarieerde gameplay, een (voor Castlevania begrippen) origineel verhaal en goede graphics. Vandaar dat het eerste Nintendo DS (NDS) avontuur ook een direct vervolg op deze game was.
 
Castlevania: Dawn of Sorrow
Dawn of Sorrow is eigenlijk te beschrijven als Aria of Sorrow (zelfs de verhaallijnen lijken op elkaar) met betere graphics. De enige toevoeging is eigenlijk het zwakste punt van de game; touchscreen-functionaliteit. De NDS heeft (zoals iedereen weet) een touchscreen en die moet dan maar verplicht gebruikt worden. In twee vormen, de eerste is een Ability soul die bepaalde ijsblokken kan vernietigen door het scherm aan te raken en de tweede zijn de Magic Seals. Als je een eindbaas hebt verslagen moet je een bepaalde vorm op het scherm tekenen, lukt dat niet dan komt de baas weer tot leven. Een gimmick die al heel erg snel op je zenuwen werkt. Dat buiten beschouwing gelaten is Dawn of Sorrow een waardige toevoeging voor de Castlevania-serie.

Castlevania: Portrait of Ruin
Je speelt als Jonathan Morris en Charlotte Aulin waarbij je kan kiezen wie je bestuurt en of de ander volgt of verdwijnt. Op sommige momenten zul je samen moeten werken om puzzels op te lossen of speciale aanvallen uit te voeren. Verder zijn de omgevingen een stuk gevarieerder doordat je in schilderijen gaat om eindbazen te vinden en te verslaan. Een speciale vermelding is nodig voor het laatste gevecht, waarbij Death en Dracula voor de eerste keer in de geschiedenis de handen ineenslaan om Jonathan en Charlotte te verslaan. Hoewel Portrait of Ruin niet veel origineels brengt is het net als zijn andere DS-broeders een geweldige Metroidvania.

Castlevania: Order of Ecclesia
De laatste 2D-Castlevania (als we de multiplayer Harmony of Despair even buiten beschouwing laten) is Order of Ecclesia met dit keer een vrouwelijke hoofdrolspeelster, Shanoa. Dit lid van de anti-Dracula cult Ecclesia verliest in het begin van het verhaal haar geheugen en gaat eropuit om de gestolen Glyphs te vinden die haar jeugdvriend Albus heeft gestolen uit jaloezie. De gameplay heeft een groot aantal veranderingen, ten eerste het Glyph-systeem dat nog het meeste lijkt op het systeem uit Aria/Dawn of Sorrow. Je kunt aan iedere arm en je rug een glyph toekennen die je de meest uiteenlopende krachten bieden. De Glyphs worden geabsorbeerd van vijanden, vijandelijke spreuken en standbeelden. Verder is de levelopbouw compleet anders. Er is een minimap waar je een level kiest dat je gaat doorkruisen. Ieder level is relatief klein met een eindbaas, die bij een nederlaag het volgende level vrijlaat. Verder is er een dorpje, dat langzaam voller wordt naarmate je meer dorpelingen redt die in de losse levels verstopt zitten. Weet je alle dorpelingen te vinden voor je Albus verslaat dan komt Castlevania te voorschijn, zo niet dan krijg je een nep-einde. Castlevania is zo groot dat het gezien kan worden als de oude levelstructuur, compleet met meerdere eindbazen en natuurlijk (hoe kan het ook anders) Dracula zelf!

Al deze handheld avonturen en dan vooral de DS-titels worden algemeen gezien als spirituele opvolgers van Symphony of the Night en houden de goede naam van Castlevania in stand. Een prestatie als je kijkt naar het dieptepunt van de Castlevania-serie die ze bereikte op het gebied van verkoopcijfers met hun 3D uitspattingen. Nu komt binnenkort Lords of Shadow bewijzen dat Castlevania ook in 3D een waardige game kan produceren, maar voor we daar zijn zal ik jullie even moeten laten knarsetanden met oude herinneringen aan 3D-Castlevania titels te beginnen met twee games voor de Nintendo 64.