Castlevania retrospective deel 1
Castlevania III: Dracula’s Curse
Door twee succesvolle
delen was Konami verzekerd van een trouwe fanbase, maar de gemengde
reacties op Castlevania II: Simon’s Quest zetten de ontwikkelaars wel in
dubio welke kant ze met het derde deel op zouden gaan. Ze kozen ervoor
terug te grijpen naar de concepten van het eerste deel met kleine
veranderringen om het toch nog een originele toevoeging aan de serie te
maken. Het resultaat, Castlevania III: Dracula’s Curse, wordt alom
geprezen als de beste van drie Castlevania’s op de NES.
Het
verhaal van Castlevania III speelt zich zo’n tweehonderd jaar voor de
gebeurtenissen uit het eerste deel af in 1476. Graaf Dracula en zijn
leger zijn de oorzaak van een spoor van vernieling en terreur dwars door
Europa. De voorvader van Simon, Trevor Belmont, wordt door de kerk
opgeroepen om het gespuis uit moorden. Die taak is alleen te groot voor
één sterveling, zelfs voor een Belmont met de Vampire Killer, dus hij
roept de hulp in van drie andere helden. De eerste is Sypha Belnades,
een priesteres die gebruik kan maken van magische aanvallen. Grant DaNasty
is de tweede held en hij is een bijzonder atletische piraat wat hem de
mogelijkheid geeft muren te beklimmen en zijn sprongrichting in de lucht
te veranderen. Tot slot is er de zoon van Dracula zelf: Alucard. Deze
halfvampier kan dankzij zijn vaders genen vuurballen schieten en in een
vleermuis veranderen.
Je
speelt het spel als Trevor, waarbij je één van de drie andere helden
kiest om je bij te staan in een level. Verder heb je de mogelijkheid je
eigen pad te kiezen naar Dracula, wat betekent dat je zo’n tien van de
vijftien levels per uitgespeeld spel kunt spelen. De keuze van het pad
mede met de keuze van je metgezel bepaalt het einde van het spel. Dit
stimuleerde spelers om de strijd met Dracula meerdere malen aan te gaan
en mede door dit feit werd de game zo gewaardeerd. Gamers leken de
RPG-elementen uit Simon’s Quest alweer vergeten te zijn en Konami ging
dan ook verder met hun actie-avontuurinsteek voor Castlevania op de
volgende generatie consoles.
Konami weigerde een kant te kiezen
in de console-oorlog tussen Nintendo en Sega en besloot daarom om voor
ieder systeem een eigen game te maken. De Super Nintendo Entertainment
System (SNES) kreeg Super Castlevania IV en de SEGA Megadrive (ook wel
SEGA Genesis genaamd) kreeg Castlevania Bloodlines. Maar voordat we deze
twee pieken in de Castlevania-serie gaan bekijken moeten we nog een
klein uitstapje maken naar de GameBoy want die kreeg ook nog drie eigen
Castlevania-titels.
Castlevania: The Adventure
De
eerste Castlevania op de GameBoy heeft eigenlijk maar bijster weinig
verhaal. Je speelt als Christopher Belmont, een voorouder van Simon
Belmont die honderd jaar voor diens avontuur (1576) ook de strijd
aangaat met Dracula in Castlevania: The Adventure. Helaas was deze
iteratie van Castlevania vooral te omschrijven als magertjes. Er waren
vier levels met maar één eindbaas op het einde van het spel en dat was
natuurlijk Dracula zelf. Verder waren er geen secundaire wapens en
vulden de harten uit kaarsen dit keer je levensmeter aan. Het grootste
probleem was de sloomheid waarmee Christopher zich een weg door de
levels baande. Het speelde simpelweg niet lekker. Verder was de algemene
kritiek dat het spel leed aan gebrek aan originaliteit. De kritiek werd
door Konami verwerkt en het vervolg op Castlevania: The Adventure was
dan ook stukken beter.
Castlevania II: Belmont’s Revenge
Verwarrend
genoeg heette de tweede iteratie op de gameboy ook Castlevania II, maar
nu dan met een andere subtitel als Simon’s Quest. In Castlevania II:
Belmont’s Revenge besluit Dracula vijftien jaar na zijn nederlaag door
Christopher zijn zoon, Soleiyu, te ontvoeren en te veranderen in een
slecht wezen aan Dracula’s zijde. Natuurlijk gaat Belmont zijn zoon
redden en Dracula wederom verslaan. Secundaire wapens waren opnieuw
beschikbaar en de harten namen hun oude functie weer aan. De speler kon
kiezen uit vier levels met ieder een eindbaas en als je alle vier tot
een goed einde wist te brengen wachtte er nog een vijfde level. Al met
al was Belmont’s Revenge zwaar superieur aan zijn voorganger. Het
speelde een stuk vlotter en grafisch presenteerde het op het hoogste
niveau van wat mogelijk was op de GameBoy en dat niveau bleven ze
aanhouden in het tweede vervolg.
Castlevania Legends
De stijgende lijn van de handheld
titels werd voortgezet met een derde deel genaamd Castlevania Legends
wiens plot officieel niet bij de tijdlijn van Castlevania hoort. Het
verhaal gaat over Sonia Belmont die in 1450 de strijd aangaat met (drie
keer raden) Dracula. Tijdens Sonia’s uitputtende tocht loopt ze ook nog
Alucard tegen het lijf die met hart en ziel op zoek is naar zijn vader
om met hem af te rekenen. Uiteindelijk is Sonia degene die hem verslaat,
maar voordat de oude bloedzuiger het loodje legt verkondigt hij stellig
dat hij zal blijven terugkeren zolang het kwaad in de wereld leeft. Een
concept waar veel op terug wordt gegrepen in latere games net als de
reactie van Sonia Belmont. Ze belooft dat de Belmonts er altijd zullen
zijn om een staak door zijn hart te boren.
De gameplay van
Castlevania Legends steekt wat af met respect tot de andere titels in de
serie. Sonia heeft geen subwapens, maar magie die ze kan gebruiken
tegen inlevering van de gebruikelijke harten. Naast vijf soorten magie
had Sonia ook nog de beschikking over de zogenaamde ‘Burning Mode’
waarbij ze tijdelijk onsterfelijk, sneller en sterker is. Dit kon echter
maar één keer per level gebruikt worden.
Al
met al is Castlevania Legends vrij ondergewaardeerd, terwijl het zeker
een goed spel is. Het neemt wat vrijheden wat betreft de bekende
Castlevania-formule, maar het is lang niet zo slecht als het bekendere
Castlevania: The Adventure. Later zou natuurlijk blijken dat de
handheld-markt perfect zou zijn voor de Castlevania-serie, maar zoals
gezegd waren er eerst twee uitstekende games in het 16-bit tijdperk voor
de concurrerende consoles. Waarna de SNES nog een poort kreeg van een
Castlevania-spel dat al eerder op de PC was verschenen.
