The Falconeer
The Falconeer is een overweldigende game. De diverse systemen, het besturen van je vogel, de precieze en gevoelige input en meer maken het lastig om je de game eigen te maken. Zoals wel vaker het geval maakt dit uiteindelijk wel uit voor een plezierige en diepgaande ervaring, maar de game is zeker niet perfect.
De game is gemaakt door één ontwikkelaar en kun je dus zeker een passieproject noemen. Dit zie je terug in wat minder budget voor bijvoorbeeld de storytelling en voice acting, maar persoonlijk maakte dat niet uit. De game is zeker een ervaring die je voornamelijk voor de gameplay wil spelen en de mechanieken die daarbij komen kijken. Wat hierbij helpt is de mooie grafische stijl van de game en de perfecte performance. De game draait minstens op een uiterst stabiele 60FPS, maar kan op Series X|S ook draaien op 120FPS.
In de game speel je als Falconeer en ben je eigenlijk altijd in de lucht aan het vliegen over de grote open-wereld, die voornamelijk bestaat uit water. Terwijl je vliegt heb je meerdere opties. Je kunt versnellen en vertragen, je kunt barrel rolls uitvoeren, maar dit kost stamina. Om stamina terug te winnen, moet je een duikvlucht nemen om stamina te herstellen. Je bent dus constant bezig met het winnen van hoogte, deze hoogte weer inwisselen voor stamina om weer snel te kunnen vliegen of barrel rolls te kunnen uitvoeren om aanvallen te ontwijken. Het is zeker geen kwestie van rechtdoor vliegen en je komt er wel.
Ook kun je natuurlijk zelf schieten, kun je vijanden als doelwit vastzetten en de camera vrijbewegen. Dit alles maakt dat je vrij kunt vliegen, maar ook een vijand kunt gebruiken als centraal punt en eromheen kunt vliegen. Dit alles werkt zeer goed. De vrijheid die je voelt en de diverse manieren hoe je jouw moves kunt gebruiken maken de core-gameplay erg sterk, zeker wanneer je dit onder de knie hebt. Het énige wat me nog steeds soms stoort is de barrel roll, die je uitvoert door te dashen en een kant te kiezen. Soms dash ik en probeer ik mijn hoek te corrigeren, maar dan doe ik ineens een barrelroll en probeer ik dat weer te corrigeren en voor je het weet lig ik in het water. Dat kan aan mij liggen, maar een iets lagere gevoeligheid hiervoor had de ervaring voor mij nog net iets prettiger gemaakt.
Zoals ik zeg, je speelt de game écht voor deze gameplay en vrijheid. Nou ja, vooruit, ook voor de audio en grafische effecten, want de game klinkt goed en ziet er meer dan prima uit in de artstyle. De rest laat echter een beetje te wensen over. Het verhaal wordt bij je neergegooid in matige monologen met nog matiger voice acting en is daardoor moeilijk te volgen. Ook worden de systemen niet goed uitgelegd, waardoor je echt wel even aan het zoeken bent naar hoe en wat je moet doen. Ook is de content buiten combat niet altijd even interessant. Eén van de eerste side mission die ik deed was het begeleiden van een boot naar een andere haven. Voor vijf minuten. Zonder vijand of andere problemen. Ik vloog gewoon in een rechte lijn boven de boot voor vijf minuten. Niet interessant. Er zijn wat extra systemen, waarmee je jouw Warbird sterker kunt maken via een RPG-systeem en er zijn meerdere facties in de game waar je keuzes in moet maken. Het geeft de speler net ietwat meer keuze, maar dat is voor mij niet waar ik de game voor speel.
Combat is echt waar de game schittert en waar ik geen genoeg van kan krijgen. Het, samen met andere falconeers, opnemen tegen meerdere vijanden en luchtschepen, waar je omheen manoeuvreert en systemen uitschakelt terwijl je vijandelijk vuur ontwijkt is geweldig. Ik zal het nog één keer zeggen: daar speel je The Falconeer voor, de rest is extra als je het leuk vindt, maar is niet waar je de game voor aanzet. Toch raad ik The Falconeer aan voor deze hoogtepunten.
