Frozen II
Het vervolg op Frozen voelt aan als een volgend hoofdstuk in het leven van de zussen Elsa en Anna; een verhaal dat niet alle stappen uit de vorige film opnieuw zet, maar toch vertrouwd aanvoelt, en een nieuwe lading liedjes beschikbaar maakt om eindeloos te herhalen in de huiskamer.
Hoe beoordeel je een film voor een publiek dat het voorgaande deel al zo vaak gezien heeft dat dialogen net zo makkelijk meegesproken worden als de memorabele liedjes meegezongen worden? Een film waarbij een ouder, de beweert ‘m al vijftig keer gezien te hebben, door anderen ‘amateur’ genoemd wordt? Hoe vergelijk je meerdere viewings van Frozen met een enkele keer Frozen II? Door iemand die Frozen ‘slechts’ twee keer gezien heeft?
Misschien door te beginnen met te zeggen dat deze recensie bijna gebaseerd was op twee bioscoopbezoeken aan Frozen II, want die liedjes zijn toch wel érg leuk en hè, misschien is het toch leuk de film nog een keer te gaan zien voordat-ie niet meer in IMAX draait? Dat is er niet van gekomen, maar de film draait nog in andere zalen, dus die tweede keer komt er misschien nog wel van.
Frozen II is dus, om het samen te vatten, voor herhaling vatbaar. Of dat even veel herhalingen zijn als het grote publiek inmiddels met Frozen gedaan heeft is niet zeker; dat kan alleen de tijd ons leren. Het wordt met de release op Disney+, ergens volgend jaar, natuurlijk wel makkelijker. Maar laten we niet op de zaken vooruit lopen.
In Frozen leerde het publiek de zussen Anna en Elsa kennen. Elsa heeft magische ijskrachten en dat was voor de twee de normaalste zaak van de wereld, tot Anna per ongeluk gewond raakte door Elsa’s ijs en een magische trol adviseerde om Anna het hele voorval, inclusief het feit dat Elsa bijzondere dingen kan doen met ijs, te laten vergeten. Elsa hield haar krachten geheim voor de wereld en haar zus, en de twee groeiden geïsoleerd van elkaar op ("Do You Want To Build a Snowman?") tot de waarheid natuurlijk toch naar buiten kwam ("Let It Go").
Frozen II keert gelukkig nog een keer terug naar de meiden op een moment vóór het ongeluk, alvorens het verhaal van de inmiddels volwassen zussen te vervolgen. Het is mooi (en schattig, en grappig) om de jonge versies van Anna en Elsa te zien spelen, maar ook moeilijk, omdat je weet dat ze een groot deel van hun jeugd apart van elkaar zullen doorbrengen. De scènes geven ook een gelegenheid terug te keren naar de, in de eerste film overleden, ouders van de twee. Dit blijkt relevant, want Anna en Elsa’s volgende stap in het leven komt voort uit wat ze leren over hun ouders en de geschiedenis van het fictieve, Scandinavische, Arrendelle.
Ook Frozen II is natuurlijk weer een musical; Kristen Anderson-Lopez en ('double EGOT' winnaar) Robert Lopez hebben ook voor dit deel een flinke reeks prachtige liedjes geschreven, van een slaapliedje door Anna en Elsa’s moeder (Evan Rachel Wood) tot een 80’s power ballad voor Kristof (Jonathan Groff). Maar wat er bovenuit steekt zijn natuurlijk de solo’s van Broadwayster Idina Menzel, die als Elsa weer een paar keer de show steelt in liedjes die vertellen hoe Elsa, nu volledig content met haar magische krachten, toe is aan een volgende stap in haar leven, na in het eerste deel koningin van Arrendelle te zijn geworden. Het door haar gezongen Into the Unknown, dat voorafgaand aan het verschijnen van de film werd getipt als opvolger van Let It Go, heeft inmiddels een Golden Globe-nominatie binnen - net als de film zelf overigens - en vormt samen met Show Yourself (en het eerder genoemde slaapliedje All Is Found) de muzikale kern van de film.
Het vervolg op een film waar veel van de toen jonge fans inmiddels bovenuit gegroeid zijn laat ons weten dat het okay is om te veranderen. Het hoort bij het leven. Het is eng, maar het komt goed. Frozen II is echter niet verschrikkelijk anders dan Frozen: er is geen herhaling van zetten, de film is origineel genoeg, maar het is wel nog steeds Frozen, en dat is toch wel prettig.
