CD: Rik Emmett & Resolution 9 - Res 9
Rik Emmett is bekend geworden als de frontman van de formatie Triumph. Sinds zijn vertrek uit de band in 1988 heeft hij zich op tal van manieren verdienstelijk gemaakt in de muziekindustrie. In 2008 was er nog een reünieconcert, maar Emmett heeft het te druk voor een verder vervolg. Afgelopen jaar lanceerde hij een nieuw project, Resolution 9, waarvan het resultaat inmiddels wereldwijd is uitgebracht.
Resolution 9 bestaat naast Rik Emmett uit muzikanten waarmee hij eigenlijk al langere tijd samenwerkt. Het zijn Dave Dunlop (gitaar), Steve Skingley op bas en keyboards, en Paul DeLong op drums. Wat de cd echter interessant maakt, is het feit dat zijn ex-collega’s van Triumph, Mike Levine en Gil Moore eenmalig meedoen. Dit is de bonustrack ‘Grand Parade’ geworden. Naar eigen zeggen, een soort van ‘Suitcase Blues’, de laatste song van het album Just A Game (1979) van Triumph. Daar heeft het inderdaad wel wat van weg.
Er zijn nog twee interessante bijdragen op deze cd. Op de tweede track ‘Human Race’ doet Alex Lifeson mee. Dat is de gitarist van een andere wereldberoemde Canadese rockband, namelijk Rush. Lifeson vult naast Emmett en Dunlop het gitaarspel nog even aan met een 12 snaren Rickenbacker. God, wat kan die man toch een lekker potje pielen. Tezamen met het mooie harmonieuze spel van Emmett en Dunlop, is het een feest om naar te luisteren. Er hadden alleen wel, over het geheel genomen, meer solo’s bij gemogen.
De derde bijdrage is die van zanger James LaBrie van Dream Theater. Zijn vocalen horen we op ‘I Sing’ en later ook nog op ‘End of The Line’. Daarop is, overigens, ook Lifeson weer te horen. Het is een van de betere songs van het album, met een heerlijke kruising tussen slepende blues en hardrock. Na alle jazzy uitstapjes van Emmett, is dit album dan ook zeer blues georiënteerd, waarvan een nummer als ‘When you were my baby’ een duidelijk bewijs is. De blues wordt over het algemeen gecombineerd met radiovriendelijke stadionrock die, zeker vanwege Emmett’s stemgeluid, nog weleens aan een band als Cheap Trick doet denken. Het nummer ‘Sweeth Tooth’ is eigenlijk het enige nummer waarop Emmett zijn liefde voor de jazz laat horen.
Zijn er ook nog minpunten? Wel behalve iets te weinig gitaarsolo’s, krijg je bij de opener ‘Stand Still’ de neiging om meteen ZZ Top’s ‘La Grange’ in je cd-speler te stoppen. De gelijkenis, zeker bij de intro, is, wat mij betreft, iets te groot. Verder is het een kwestie van smaak of je de zeer gepolijste productie lekker vindt klinken. Ikzelf vind dat, door de super digitale techniek die Emmett in zijn eigen studio gebruikt, de levendigheid er iets wordt uitgehaald. Ook, denk ik dat er nog meer uit de songs gehaald hadden kunnen worden. Dit terzijde, is het een prettig album om naar te luisteren. Het is een gedegen plaat van een stel doorgewinterde muzikanten.
