Mighty No. 9

Oh god, Mighty No. 9. Als er één game het toonbeeld is van een moeizame ontwikkeling, is het de spirituele reboot van Megaman wel. De game kende een van de meest succesvolle kickstarters aller tijden - maar liefst vier miljoen dollar werd er ingezameld - maar werd vervolgens geplaagd door vele uitstelmomenten en backers vroegen zich af waar 'hun' game toch bleef. Nu, ruim een jaar later dan oorspronkelijk gepland, is de game eindelijk daar. Na bijna drie jaar van ontwikkeling mogen we toch hopen dat Comcept een goede game heeft afgeleverd, of zal het ons laten huilen zoals een anime fan on prom night?

Mighty No. 9 speelt zich af in toekomst, waar robots een prominente plaats hebben ingenomen in de samenleving en het onder ander uitvechten in het Battle Colliseum. Op een gegeven moment slaat een computervirus toe in de wereld en slaan alle robots op hol, behalve een: Beck, de negende in een serie van robots die bekend staan als de mighty numbers. Ook mighty numbers een tot en met acht zijn aangetast door het computervirus en Beck moet eerst langs hen zien te komen voor hij uiteindelijk het brein achter het computervirus kan uitschakelen.

Laten we beginnen met het meest prominente pluspunt aan deze game: voor de mensen die een Megaman-game willen, zit je met Mighty No. 9 goed. Net zoals zijn geestelijk voorvader kan je bij Mighty No. 9 kiezen in welke volgorde je de levels wilt doen, zijn die levels vrij pittig en net zoals Megaman heeft hoofdpersonage Beck de mogelijkheid de krachten en vaardigheden van zijn vijanden te absorberen in de vorm van Xel. Mighty No. 9 blijft dicht bij zijn roots zonder al te gekke dingen te doen, maar voegt ook nog wat kleine dingen toe om zichzelf te onderscheiden. Het meest prominente is het combosysteem: wanneer Beck voldoende vijanden snel genoeg achter elkaar doodt krijg je meer punten en krijgt hij extra krachten zoals sneller rennen en hoger springen.

Dit combosysteem wordt in werking gezet door een dash (een ander punt waarop Beck verschilt van Megaman). Door eerst zijn vijanden te verzwakken met zijn blaster en daarna ze af te maken met dash, absorbeert Beck de Xel van zijn vijanden waardoor hij de voorgenoemde extra krachten krijgt. Dash is zo'n beetje de belangrijkste move in de hele game, en wordt niet alleen gebruikt om vijanden te absorberen maar ook om grote diepten te overbruggen en om aanvallen van bazen te onderbreken. Dat dash zo veelzijdig is komt de game alleen maar ten goede.

Dat dash-systeem om combo's in werking te zetten is allemaal wel leuk en aardig, maar er is een groot probleem: het moet dan ook wel werken. En de besturing in Mighty No. 9 is niet om over naar huis te schrijven. Het wordt aangeraden om de game met een controller te spelen (en doe dat ook want met keyboard is het echt niet te doen), maar desondanks voelt Beck houterig en is het regelmatig voorgekomen dat ik onnodig doodging doordat Beck het verdomde om een rand vast te pakken. Het wekt onnodige frustratie op, en het was een van de redenen waarom ik blij was dat ik de game eindelijk kon wegleggen toen ik genoeg informatie had om deze review te kunnen schrijven.

Tijdens het maken van de game heeft Mighty No. 9 een grafische verandering ondergaan. Tijdens het begin werd duidelijk dat de game een 2D-look zou hebben met handgetekende sprites. De concept art laat het volgende zien:

Tijdens de ontwikkeling van Mighty No. 9 werd echter besloten te switchen naar 3D, met als uiteindelijk resultaat het volgende:

Natuurlijk zijn ontwikkelaars vrij om te doen met hun game wat ze willen, maar ik vind dat de switch van 2D naar 3D bijzonder slecht heeft uigepakt voor Mighty No. 9. De graphics zien eruit als iets dat zou passen op de PlayStation 1, en de assets lijken wel op de standaard assets die je kan kopen in de winkels van engines zoals Unreal en Unity. Mij rest alleen de vraag waarom Comcept de graphics heeft willen veranderen. Iedereen was laaiend enthousiast over de stijl toen de game aangekondigd werd in 2013: waarom zou je dan besluiten om te switchen naar een matige 3D-versie?

Storend is ook het feit dat de levels niet langzaam opbouwen in moeilijkheid, maar dat het op en neer gaat als een jojo waarbij het grootste gedeelte van het level lachwekkend makkelijk is en er één specifiek punt is dat zo pittig is dat het haast onmogelijk lijkt. Een goed voorbeeld is het ijslevel, waarbij Beck zich door een bepaald obstakelkoers moet laten vallen om door te gaan met het level. De muren en de ondergrond zijn van top tot teen bedekt met elektriciteitsvelden - die Beck in één keer kunnen doden - en je hebt nauwelijks tijd om te anticiperen op wat er komen gaat. Zelfs toen ik doorhad dat ik gebruik moest maken van dash om door het obstakel te komen, zorgde kleine foutjes zoals één fractie van een seconde later reageren dat ik opnieuw moest beginnen. Voeg daaraan toe dat je slechts drie levens hebt en als je daar doorheen bent je weer helemaal opnieuw mag beginnen met het hele level, en het is genoeg om dat soort obstakels in Mighty No. 9 oneerlijk te laten voelen.

Ook de stemacteurs zijn om te huilen bij Mighty No. 9. Sowieso zijn de dialogen beschamend in de game, maar met de stemacteurs wordt het nog erger. Er is nauwelijks emotie te ontdekken in de gesprekken en lijkt het alsof elk personage tegen een muur praat dan tegen een ander persoon.  

In die zee van mislukt potentieel is Mighty No. 9 in ieder geval een belofte nagekomen: het liet mij janken als een anime fan on prom night. Maar meer vanwege het feit dat ik niet kan geloven dat een game zó slecht kon zijn met zo'n budget en ontwikkelperiode. Comcept weet wel wat de sterke punten waren van de Megaman­-games en slaagt erin die redelijk goed over te zetten naar Mighty No. 9. Helaas hebben we dan ook wel het enige pluspunt van de game aangestipt. Het dash-systeem zit redelijk goed in elkaar, maar door de houterige besturing gooit roet in het eten. Mighty no. 9 zal ook zeker geen schoonheidsprijs winnen voor de graphics, en over het stemacteerwerk hoeven we het al helemaal niet te hebben.

Al met al heb ik medelijden met de backers die nu zo'n matig product krijgen na zo lang wachten, maar ook met kickstarter in het algemeen omdat iedereen nu Mighty No. 9 in het achterhoofd zal houden wanneer ze besluiten om geld in te leggen in nieuwe projecten. Mighty No. 9 is een goede waarschuwing dat niet alles op Kickstarter de moeite waard is om te backen, maar bedenk ook maar zo: zonder crowdfunding hadden we ook geen Divinity: Original Sin, Pillars of Eternity, Darkest Dungeon, Undertale en Hand of Fate gehad.