CD: Editors - The Weight Of Your Love
Toen de single 'A Ton Of Love' voor het eerst via de radiogolven of via digitale media de oorschelpen van Editors-fans bereikte, vroegen velen zich af of het 'Desire...desire...desire' fragment en de rollende gitaarriffs eronder een teken zouden zijn dat de band de nieuwe U2 wou of zou worden. De eerste single is het bewijs dat de band groter kan groeien, zelfs richting proporties die Coldplay, Muse of zelfs U2 hebben aangenomen. De nieuwe plaat The Weight Of Your Love en de nieuwe bezetting leveren mogelijkheden op voor de Editors, het is aan hen waar ze willen eindigen.
Dat deze plaat nu in op de plank ligt was niet vanzelfsprekend, en zeker niet in deze hoedanigheid. De oorspronkelijk Birminghamse band verkeerde na het derde album en bijbehorende tour in een kleine crisis. Het schrijven van hun vierde plaat verliep moeizaam en onenigheid over de richting leidde uiteindelijk tot het verzoek aan gitarist Chris Urbanowicz om te vertrekken. Ubanowicz wilde per se een soort vervolg op The Back Room wou maken, terwijl de andere drie leden vooruit wilden kijken en iets nieuws ontwikkelen. Daarnaast leende frontman Tom Smith zijn schrijverskunsten voor veel andere projecten in die tijd. Samen met Andy Burrows maakte hij een alternatieve kerstplaat pur sang en bemoeide zich met projecten zoals Tired Pony en The Japanese Popstars.
De Editors besloten door te gaan en trokken Justin Lockey (Your Code Name Is: Milo) als gitarist en multi-instrumentalist Elliott Williams (Airship) aan. De nieuwe bezetting had chemie en sloeg aan en opende deuren die voorheen nog gesloten waren of slechts op een kiertje stonden. Zo spelen blazers voor het eerst een rol op een Editors-plaat, reikt Smith uit naar zijn falsetstem in 'What Is This Thing Called Love' en zorgt de zangstem van nieuweling Williams voor meer mogelijkheden in zanglijnen. Het levert een dijk van een plaat op die de Editors voorgoed op de kaart zet, ook bij het grote publiek. Het geluid is toegankelijker geworden, maar behoudt zijn eigen smoelwerk. Het U2-achtige tintje van de single is één van de weinige overduidelijke referenties op de plaat, de rest is puur Editors, al komen er soms flarden voorbij die parallellen leggen met Depeche Mode, R.E.M en Echo and the Bunnymen. De donkere sfeer die de band al sinds The Back Room met zich mee draagt, zit ook hier in de rugzak. De meest uitgeklede track 'The Phone Book' bedient zich van folk-klanken en dringt eenvoudig je ziel binnen. Maar ook als de groep een voller en melodieuzer geluid neerzet is de melancholieke doch hoopvolle sfeer niet ver te zoeken. De beukende en dreigende opener 'The Weight' is hier al meteen een goed voorbeeld van. 'Honesty' omvat een bombastische meeslependheid die wordt afgewisseld met stemmige strijkers. De plaat staat vol potentiële singles, waarvan Formaldehyde wel het meest in het oog springt. The Weight kent ook een deluxe uitvoering waarop een tweede cd met vijf tracks staan, waaronder de akoestische versies van 'Hyena' en 'Nothing'. De kwaliteit van de overige drie nummers is zo hoog dat het zonde is om ze te laten liggen. 'The Sting' zou bijvoorbeeld zo als single van de nieuwe plaat kunnen dienen. Editors 2.0 heeft de sprong gemaakt en heeft bewezen te kunnen overleven, te kunnen verrassen en te kunnen groeien. Het resultaat is ruimtelijker, diverser en toegankelijker. The Weight Of Your Love zal Editor's springplank worden richting stadionoptredens en uitpuilende festivalweides, de tijd dat de band in een Amsterdamse bierhal past is voorbij. De band is dan ook komende maanden live te zien in de Gashouder fabriek, op het mainstage van Lowlands en in de Ziggo Dome.
