DmC: Devil May Cry

Mag ik jullie even voorstellen aan Dante. Dante is een losbandige jongen die zijn tijd besteedt aan drinken, vrouwen versieren en zijn kater uitslapen in een armoedige trailer. Werken doen we niet aan want daar voelen we ons te bad boy voor. Het verleden denken we niet aan want tsja, dat is toch maar klote. Tot op een dag een groot monster jou aanvalt en daarbij je trailer vernielt. Steden aanvallen is allemaal leuk en aardig maar van de trailer blijf je af! DmC: Devil May Cry gaat van start.

Wit haar is voor oudjes
Devil May Cry heeft een nieuwe eigenaar gekregen in de vorm van Ninja Theory. Deze developer kennen we allemaal van de kaskraker (cough cough) Heavenly Sword. De game kreeg een complete makeover: Dante's witte haar werd vervangen door stylish bruin, zijn algehele look werd meer westers en vooral aantrekkelijker voor de dames. Een gewaagde zet natuurlijk, want niet ieder bedrijf kan zomaar de looks van een geliefd personage aanpassen en er meer wegkomen. Ninja Theory lukt het wonderbaarlijk genoeg wel, want ze hebben de game zelf waanzinnig goed aangepakt.

De basis van DmC blijft hetzelfde: je loopt redelijk lineair van punt A naar punt B en onderwijl kom je een hele rits aan monsters en demons tegen. Deze mag je natuurlijk op klassieke Devil May Cry-wijze op de meest briljante manier naar het hiernamaals schoppen, slaan, trekken en schieten. Ofja, het hiernamaals... de wereld die na Limbo komt. Laten we even het verhaal toelichten.

Hello pretty lady
Zoals in de inleiding staat is Dante's personage iets aangepast. De beste jongen heeft een luier karakter gekregen en spendeert zijn tijd met zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Op een dag wordt hij aangevallen door een grote demoon die op zoek is naar de zoon van Sparda: Dante dus. Alleen weet Dante dit niet, hij weet sowieso niet veel van zijn geschiedenis. Het is allemaal een beetje een waas. Gelukkig komt hij al snel een zeer aantrekkelijke jongedame tegen die hem wil helpen. 

Hij komt er met en met achter dat hij de zoon is van een demon en een engel. Daarnaast heeft hij ook nog een broer en samen met deze broer gaat hij op zoek naar de moordenaar van zijn ouders. Het verhaal kan wel wat aanpassingen gebruiken, want het zit vol clichés. Maar we spelen DmC natuurlijk niet om het verhaal, we spelen de game om het brute geweld.

KILL KILLL KIIILLLLL
Al snel krijg je de beschikking over twee soorten wapens. Een zogeheten 'angelic' wapen in de vorm van een zeis en een 'demonic' wapen welke eruitziet als een grote hamer. Met de zeis kun je snelle aanvallen uitvoeren en vooral grote groepen vijanden omleggen. De hamer is wat grover, vooral een heel stuk langzamer maar doet wel veel meer damage in een grote straal. Gedurende de game krijg je nog meer wapens tot je beschikking maar het blijft altijd een splitsing tussen demonic en angelic wapens.

Met deze wapens loop je gezellig door een level heen en ga je op specifieke punten het gevecht aan met hordes monsters. Het is hierbij de bedoeling om zoveel mogelijk soorten combinaties aan aanvallen uit te voeren. Boven in beeld zit een teller die een totaalscore berekent. Je score wordt verhoogd als je nieuwe moves uitvoert zonder geraakt te worden in een zo kort mogelijke tijd. Je raadt het al, uiteindelijk is het de bedoeling om een zo hoog mogelijke score te behalen. 

De manier waarop je kan vechten in de game is gewoonweg briljant. Als je een beetje snel bent, kun je werkelijk de meest geweldige combo's creëren waarbij geen enkele vijand in je buurt komt. DmC biedt je een heel scala aan mogelijkheden. Je wapens kunnen vijanden naar je toe trekken, van je af stoten, Dante naar een vijand brengen of gewoonweg in de lucht houden tot ze komen te overlijden. Je blijft constant zoeken naar nieuwe manieren om demonen om te leggen. 

Maar, maar... ik was nog niet klaar
Het lijkt nu alsof de game weinig fout doet maar er zijn toch enkele minpunten op te merken. Allereerst is het verhaal natuurlijk niet denderend, maar daar kan ik mee leven. Het verhaal is echter ook vrij kort en dat is wel jammer. Bij de meeste games in de stijl van DmC (naar locatie rennen, vechten, naar locatie rennen, vechten) begint al snel de sleur erin te geraken en ben je blij als de eindcredits over je scherm rollen. Bij DmC is dit echter niet het geval. Toen het spel was afgelopen, bleef je achter met een leeg gevoel. Er waren nog zoveel manieren om vijanden om te leggen, zoveel mogelijkheden. Ja, je kunt het spel nogmaals spelen of oefenen in Training-modus, maar dat is toch niet hetzelfde.

Daarnaast voelen sommige levels erg afgeraffeld. Praktisch elk gevecht vindt plaats in Limbo, een dimensie naast onze huidige dimensie maar dan met veel afgebroken huizen en kapot geslagen ramen. Echter, na een tijdje beginnen alle locaties wat veel op elkaar te lijken. Veelal muren die besmeurd zijn met zwarte smurrie en ramen die dichtgetimmerd zijn. Terwijl het spel zo goed begon met een gevecht op een kermislocatie. De potentie is er zeker maar helaas is dat voor het leveldesign niet helemaal eruit gekomen.

Conclusie
Het is een gewaagde slag die Ninja Theory heeft gemaakt met DmC: Devil May Cry. Een hoofdpersonage aanpassen valt niet altijd goed bij de trouwe fans. Gelukkig hebben deze fans weinig te klagen met de game. De nieuwe Dante is een geslaagde reboot geworden mede dankzij de briljante vechtmechaniek. Twee soorten wapens waarbij je een eindeloze reeks aan combo's kunt maken, maken dit één van de beste Devil May Cry's die er uit zijn gebracht. Ja het verhaal is wat kort en ja, sommige levels zien er wat afgeraffeld uit maar dat doet niet onder voor de briljante game die DmC is.

Gespeeld op Windows, ook beschikbaar voor PlayStation 3 en Xbox 360

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.