Nintendo Land

Sinds de Nintendo DS en de Wii heeft Nintendo spellen 'nodig' die tentoonstellen hoe de nieuwe functies van een, al dan niet revolutionaire, spelcomputer werken. Met de komst van de Wii U is dit niet anders: Nintendo Land is het spel dat deze rol goed vervult.

Nintendo Land is een verzameling kleine spellen, die allerlei functies van de Wii U GamePad gebruiken om te laten zien wat er zoal mogelijk is met de nieuwe controller. Sommige functionaliteiten liggen redelijk voor de hand; de technische vernuftigheden even buiten beschouwing gelaten. Andere elementen zijn wat verrassender. Dat levert momenten op dat je met een glimlach op de bank zit. Met of zonder vrienden, er is genoeg te doen.

Wii Sports
Zo'n degelijke situatie was er met de introductie van de Wii ook. De Wii Remote bood een nieuwe manier van spelen aan. Wii Sports had de eer om te voorspellen dat we zes jaar later nog steeds een beetje stonden te wapperen en te zwaaien met onze revolutionaire afstandsbedieningen. Met tennis, golf, bowlen, honkbal en boksen werd dat op redelijke toegankelijke wijze aangetoond, omdat de bewegingen van de sporten zo simpel gesimuleerd konden worden met de Wii-afstandsbediening.

Met de Wii GamePad ligt de situatie net wat ingewikkelder. Het apparaat is log, hoewel het lekker in de hand ligt. Het ziet er tevens overweldigend uit: een aanraakscherm, vier actieknoppen, twee analoge knuppels, een vierpuntdruktoets, vier schouderknoppen en nog wat extra's. De schijn dat gaming een stap dichterbij toegankelijkheid is gekomen, heeft het in elk geval al tegen. Op dat gebied heeft het nog heel wat te winnen en dat is iets waar Nintendo Land niets aan gaat veranderen.

Benaderbaar
Voordat je aan een spel kunt beginnen, krijg je eerst te maken met een uitleg. Hoe anders was dat op Wii? Met Wii Sports liet het spel zien hoe de beweging van één van de vijf sporten was, plus nog wat uitleg over de spelregels van de sport; maar niet heel veel over de speciale controller. Dit is de voornaamste reden dat Nintendo Land demonstreert dat de GamePad gaming juist minder benaderbaar maakt. Het vereist meer concentratie van de speler, waardoor opa al afhaakt.

Dat is voor de meeste spelers geen probleem: sterker nog, het is goed nieuws. Wapperen is bijna verleden tijd en alleen al door het touchscreen opent zich een compleet nieuwe wereld. Nintendo Land bevat spelletjes waarvoor je dat scherm nodig hebt als input, door bijvoorbeeld papieren werpsterren op platte ninja's te 'schuiven'. Door met je vinger op het de werpster naar de televisie te werpen, krijg je een andere interactie met spellen. Interactie zoals we die kennen van de Nintendo DS.

Donkey Kong
Met de ingebouwde bewegingssensor, eentje zoals in de Wii-afstandsbediening, krijg je spellen voor je kiezen die je wellicht als eens in een vorm op je mobiele telefoon hebt gespeeld. Zo kun je met Donkey Kong in zijn traditionele setting van de bovenste rode steunbalk naar de onderste rijden door de GamePad te kantelen. Of je racet in een F-Zero-racewagen door de GamePad verticaal vast te houden en stuurt door wederom de nieuwe controller te kantelen in de richting naar keuze.

Bovenstaande voorbeelden zijn gericht op één speler, maar Nintendo Land heeft evenveel spellen die zijn geschikt voor in totaal vijf spelers. Spellen die lekker competitief zijn, zoals Luigi's spookhuis. De speler met de GamePad ziet op zijn privéscherm een spook ronddwalen, waar hij de controle over heeft. De vier andere spelers spelen met de Wii Remote en moeten ervoor zorgen niet gepakt te worden door het spook - die zij uiteraard niet zien op het grote televisiescherm.

Multiplayer
Een ander goed voorbeeld van hoe spelers samenspelen is bijvoorbeeld The Legend of Zelda: Battle Quest. Competitief zijn staat hier niet centraal, maar samenwerking wel. Tot drie andere spelers kunnen hieraan meedoen. De speler met de GamePad ziet op zijn scherm een pijl en boog en moet vijanden van een afstand beschieten. De drie anderen spelen wederom met de Wii Remote en hakken in op vijanden. Door goed samen te werken, breng je het level tot een goed einde.

Zo heb je nog enkele voorbeelden van spellen voor meerdere spelers, die vrijwel allemaal op elkaar lijken. De thematiek is wel anders, omdat er een ander spel is gebruikt als bron, waardoor de te moeten verrichten handelingen iets anders zijn. Maar de multiplayerspellen komen op hetzelfde neer: drie ervan zijn gericht op samenwerken en drie op competitieve spelelementen. Dat is verder prima, want de controller staat in al deze games in dienst van de spellen zelf.

Conclusie
Als je een tijd lang Nintendo Land speelt, dan zul je merken dat de controller goed in dienst staat van de twaalf aanwezige spellen. Het toont goed aan wat er zoal mogelijk is met de GamePad. Hoewel sommige spellen nog best intuïtief te besturen zijn (vooral de singleplayer-titels), zijn het vooral de spellen voor meerdere spellers die ervoor zorgen dat het spel moet inboeten op toegankelijkheid. Voor de casual speler een extra hobbel, maar doorgewinterde gamers weten er gelukkig raad mee.

Nintendo Land is dus meer dan een prima introductie voor de GamePad en ook nog eens een leuk, onderhoudend spel. Het themapark kun je namelijk vullen met grappige objecten, die je verkrijgt door vaak de spellen te spelen; het speelt in op je verzameldrang. Daarnaast krijg je stempels voor je overwinningen (soort achievements, maar dan gebonden aan één spel), zijn er high scores te verbeteren en is het spel erg leuk in de multiplayer. Digitaal tikkertje spelen in Mario Chase of elkaar opjagen in Metroid Blast zijn daar de meest relevante voorbeelden van.

Gespeeld op Wii U

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.