Epic Mickey: Power of Illusion

De 3DS heeft nog niet heel veel memorabele platformgames. Mario is natuurlijk een must-have, maar daarna begint het toch al aardig stil te worden. Met Mickey Mouse in de hoofdrol wil Disney weer een ouderwetse 2D-platformer nieuw leven in blazen. Disney-waardig of pakken ze voortaan maar de gum?

Disney heeft natuurlijk een enorme vijver vol tekenfilmfiguren en een kleine greep daarvan vind je in deze game. Mickey Mouse wordt door Oswald naar Wasteland geroepen om de boze heks Mizrabel te stoppen. Ze heeft Minnie Mouse en een aantal andere bekende tekenfilmfiguren in haar kasteel van illusies gezet en wil met hun hartenkracht zelf uit Wasteland geraken, weer terug naar Cartoon Land. Mickey gaat met verf en verfverdunner in haar kasteel het gevecht aan om de toons te redden en de heks eens kwastje van eigen deeg te geven.

Grafisch is het allemaal prachtig, bekende tekenfilmfiguren zoals Peter Pan, Alladin en andere en bekende tekenfilmplaatsen zoals de boot van Kapitein Haak en het Midden Oosten uit Alladin. Natuurlijk wordt er gebruikgemaakt van 3D-effecten, om zo meer diepte te krijgen. Qua snelheid valt het alleen tegen. Mickey kan niet rennen, dus de gameplay gaat allemaal wat traag. Je krijgt her en der een schets als beloning. Deze schets teken je zo goed mogelijk na op het touch screen en dan wordt er bijvoorbeeld een schatkist, een extra platform of tijdelijke onoverwinnelijkheid gegeven in het level. De schets om een platformpje te tekenen is mijn meest gebruikte, om zo bij lastige plekken te komen. Voor de rest gebruik je ze daadwerkelijk nooit, dus het is eerder een leuke gimmick dan hoognodig. Het vertraagt de toch al trage gameplay nog meer en ik heb nergens de behoefte gehad om onoverwinnelijk te zijn of andere hulp in te roepen.

De 3DS heeft natuurlijk twee schermen en daar maakt Epic Mickey: Power of Illusion dan ook gretig gebruik van. Naast schetsen die je overal kunt gebruiken, heb je de mogelijkheid om op bepaalde plekken kanonnen weg te gummen, of juist extra platformen erbij te tekenen om zo bij anders onmogelijke plekken te komen. Deze mogelijkheden zie je vanzelf op het touch screen. Op die lastig te bereiken plekken ligt extra geld of vind je een tekenfilmfiguur die je naar het enige veilige punt van het kasteel stuurt. Vrij snel ontmoet je Dagobert Duck en je snapt al naar wie het merendeel van je gevonden geld gaat.

De gevonden helden hebben ook opdrachten voor je. Vaak is dat een item zoeken in een level, maar soms is het gewoonweg naar een ander gevonden tekenfilmfiguur lopen en om een gunst vragen. Zo kan Wendy de schaduw van Peter Pan wel weer vastnaaien, daar hoef je geen level meer voor in. Vaak krijg je een upgrade voor je verfvoorraad, of je verfschietsnelheid. Het is dus een soort mini-RPG in het fort. Hierdoor moet je vaker een level in om items, die er eerder niet te vinden waren te gaan zoeken.

Daar is het eigenlijk waar het misgaat: de levels. Er zijn er maar elf. Dan tel ik de drie bazen niet mee, die zijn namelijk vrij simpel te verslaan. Dat je steeds terug ‘moet’ om items te halen wordt wat flauw. Backtracken, waar bijvoorbeeld een 2D-platformer als Metroid bekend om staat, ben ik niet vies van. Maar hier krijg ik het gevoel dat men geen zin had om meer levels te maken en er maar items in zet op het moment dat je ze nodig hebt voor een opdracht van een tekenfilmfiguur.

Het zijn er weinig. De levels zelf zijn in het begin supersimpel tot later een stuk uitdagender omdat elke misstap een zooi stekels in het achterwerk van onze muis betekent. Of de allerkleinsten het uit gaan spelen vraag ik me af, maar misschien onderschat ik ze. De hardcore platformerfanaat gaat geen moeite krijgen met de levels. Eenmaal bij de eindbaas ben ik nog alle opdrachten gaan doen om te kijken of er stiekem toch niet een geheim level was of een extra bonus, maar nee. Het is zelfs niet nodig om alle upgrades te halen, want de bazen in het spel zijn echt heel erg simpel.

Epic Mickey: Power of Illusion blijft nostalgie voor me. De SEGA-klassieker van weleer haalt het niet in, zeker niet door de tragere gameplay. Maar het geeft door de leuke soundtrack en de herkenbare, maar weinige, levels wel het ‘Disney’-gevoel. Al springend en soms dan tekenend haal je met een glimlach het einde en daarna heb je eigenlijk niets meer te doen. Het grootste minpunt is dan ook de content, die karig is. Het is een platformer met veel herkenbare plekken en figuren en leuke gimmicks, zoals het tekenen en de RPG-elementen. Het is alleen niet genoeg om Mario van zijn platformtroon te stoten.

Gespeeld op Nintendo 3DS. 

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.