CD: Howlin' Rain - The Russian Wilds
Howlin' Rain bestaat al een jaartje of acht, maar er zijn te weinig mensen die ooit van de band gehoord hebben. In 2004 begon Ethan Miller de band als nevenproject van zijn band Comets on Fire. Hij wilde een uitlaatklep voor de meer melodieuze psychedelische rock die hij in zijn hoofd had. Twee jaar later brachten ze hun eerste plaat uit en begonnen aan een tour met de Queens of the Stone Age. Het geluid werd opgepikt door de inmiddels legendarische producer Rick Rubin (mede-oprichter van Def Jam Records en oprichter van American Records, plus producer van bands als Metallica, Rage Against the Machine, Tom Petty, Mick Jagger, The Mars Volta en Adele om er een paar te noemen). Uiteindelijk zal Miller blij geweest zijn met de connectie, maar het heeft de release van de nieuwe plaat, The Russian Wilds, wel vertraagd. Het duurde nu ongeveer vier jaar voor de plaat de goedkeuring van beiden kon dragen.
Van de originele band is niet veel meer over en alleen Miller is de constante factor in dezen. Howlin' Rain bestaat naast Miller tegenwoordig uit Raj Ojha (percussie), Cyrus Comiskey (basgitaar), Joel Robinow (keyboard, gitaar, vocalen) en Isaiah Mitchell (gitaar, vocalen), allen muzikanten die een voorliefde voor klassieke rock delen en hier ook prima mee uit de voeten kunnen. Dat moet ook wel, want het album is een regelrechte retroplaat. Zo retro dat het zelfs niet met een paar referenties te beschrijven valt. Net als de lijst grootheden die Rick Rubin onder zijn vleugels heeft gehad bedient Howlin' Rain zich van een groot aantal inspiratiebronnen. Cross, Stills, Nash & Young zijn duidelijk hoorbaar in Collage, Santana kijkt om de hoek in Phantom in the Valley en verdeeld over de inhoud poppen er parallelen op als Jimi Hendrix, Bruce Springsteen, CCR, Led Zeppelin en Gary Moore. Gooi daar een psychedelisch laagje overeen en je hebt 10-15 jaar muziekgeschiedenis in één gevangen.
Howlin' Rain bedient zich van langere composities. Het album duurt langer dan een uur en bevat 10 echte nummers (het kortdurende Plex Reception van 37 seconden even daargelaten). Genoeg tijd om uit te wijden en meerdere genres met elkaar te verbinden. Miller en consorten zwalken dan ook van westcoast-invloeden, via latin Santana-klanken en folk-samenzang, naar de zuidelijke moeras-bluesrock. Toch weet de technisch onderlegde groep een samenhangend geheel te produceren en dat is knap. Het levert een gevarieerd en diepgelaagd werk op dat retro weer hot maakt.
