CD: Disappears - Pre Language
De bekendheid van Disappears heeft een flinke boost gekregen sinds drummer Steve Shelley (Sonic Youth) een prominente plek in de band heeft aangenomen. Sinds de toekomst van laatstgenoemde band op losse schroeven staat door de scheiding van Kim Gordon en Thurston Moore gaat er veel publiciteit uit naar alles wat op een muzikale erfenis mag lijken. Het nadeel is daarentegen dat Disappears al snel gezien kan worden als 'de band van de drummer van', maar niets is minder waar: Disappears heeft met Pre Language hun meest stabiele, maar ook meest pakkende plaat tot nu toe gemaakt die laat zien alle lof verdiend te hebben.
Met alweer het derde album in twee jaar tijd valt er op de productiviteit van Disappears weinig aan te merken. Vanaf Lux (2010) weet de band pakkende nummers neer te zetten die voornamelijk minimalistische post-punk en psychedelische sneren als uitgangspunt dragen. Het feit dat er genoeg ruimte overblijft voor experiment en er onder andere veel krautrockinvloeden zijn opgenomen in het repertoire draagt alleen maar bij aan de ontwikkeling van een eigen sound. Neem bijvoorbeeld 'Revisiting', de afsluiter van het voorgaande album Guider, dat Disappears met gemak tot een kwartier wist te rekken. Pre Language toont zich iets bondiger, maar blinkt daarom uit in consistentie, waar de nummers af en toe nog uitlopen voor een incidentele noise-uitbraak à la Sonic Youth.
Openingstrack 'Replicate' maakt al direct kenbaar geen alledaagse luisterbeurt te worden. Het stevige drumritme ramt de fundering van de track als een heipaal in vruchtbare grond. Het resultaat van Brian Case zijn dreunende teksten is een heuse woordenspuw zoals wij kennen van the Fall. De gitaarlijnen zorgen voor de melodische spanning. Echte riffs blijven daarentegen de volledige plaat uit. Pre Language moet het hebben van de snijdende distorted gitaren die hun stukken spelen, maar op momenten ook vrij ingezet lijken te worden.
Duidelijk is dat elk instrument in dienst staat van het ritme. Pre Language is niet bedoeld om lekker bij achterover te leunen, maar om op mee te stampen. Stilstaan is geen mogelijkheid, maar mocht je dit gegeven willen negeren dan zijn daar de climaxen om je uit je stoel te krijgen. De minimalistische opzet van de meeste nummers bouwt op momenten geleidelijk op naar een sonische zee van oversturing. De monotone stem van Brian draagt bij aan een hypnotisch en op momenten zelfs bezwerend geheel.
Het zijn op tracks als 'All Gone White' waar de bas zich lostrekt van de drums en de melodie een eigen geluid geeft. De gitaarnoten spelen hier direct op in: schel en licht dissonant. Zo ook op 'Jona' waar de drums en herhalende noten de bas vrij spel geven om een slepend ritme voort te brengen. De hoofdclimaxen van het album laten zich vinden in 'Fear Of Darkness' en 'Love Drugs'. Steen voor steen bouwt Disappears bij 'Fear of Darkness' een galmende muur op die abrupt instort. Helaas, want dit waren de momenten om het album naar een extra niveau te tillen. Op het moment dat je daarentegen denkt naar adem te kunnen happen, schuiven de heren alweer de volgende climax door je keel. Opvolger 'Love Drug' verrast nog door een funkgeluid in de opbouw te laten doorschemeren, maar al snel volgt een aflossende explosie waar de gitaren zich uiteindelijk verliezen in reverb en de drumsalvo's je naar een nieuwe staat van bewustzijn proberen te lanceren.
Zoals al het bovenstaande waarschijnlijk al deed vermoeden is praktisch elk nummer uit hetzelfde hout gesneden. Het vaste drumpatroon, de no-wave toespraken van Brian Case en de daaropvolgende climax. Dat kun je negatief opvatten of afdoen als ietwat eentonig, maar juist door deze herhaling maak jij echter, al is het onbewust, langzaam maar zeker deel uit van het ritme. Disappears heeft het experiment ditmaal iets beter weten te kaderen dan bij hun voorgaande platen. Daardoor hebben zij een groot draagvlak voor stijlen getrokken, maar wel één waarbij zij netjes binnen de lijnen weten te blijven. Resultaat: Een magnetische, denderende, maar vooral een ontladende plaat.
