Don't be afraid of the Dark

Als Guillermo del Toro meewerkt aan een horrorproject – een film of een game – dan gaan de ogen en oren open. De remake van Don't be afraid of the Dark uit '73 is weliswaar een geslaagd project, maar dan net even te romantisch om de beste horrorfilm van deze generatie te worden. Het bleke kleine meisje ten spijt.

Eerder dit jaar zijn horrorfilmliefhebbers al getrakteerd op Insidious, een moderne horrorfilm in de authentieke stijl. De keiharde geluidseffecten, het gebruik van een oud huis, een eng jongetje en interessante camerahoeken staan gelukkig nog steeds overeind na het mislukte einde, alhoewel dat laatste een enorme smet op de film heeft achtergelaten.

Nu is daar de remake van Don't be afraid of the Dark. Nog zo'n modern authentieke horrorfilm. Niemand minder dan Guillermo del Toro staat aan het roer van deze film, dus de verwachtingen zijn hooggespannen. Gelukkig kent del Toro de grenzen van het genre en met deze film blijft hij ontzettend netjes binnen de lijnen. Misschien wel iets te netjes.

Hij heeft de blauwdruk van Don't be afraid of the Dark nagenoeg geperfectioneerd. De film illustreert foutloos hoe je een horrorklassieker moet maken. Krakende deuren, piepende traptreden, donkere ruimtes en mysterieuze personages zijn aan de orde van de dag. In de hoofdrol speelt Sally. Dat is een klein bleek meisje met halflang zwart haar, dat op zoek is naar erkenning en liefde van haar nuchtere vader en nieuwsgierige stiefmoeder.

Die interessante invalshoek tilt de film 2011 in. Vader Alex (Guy Pearce) en stiefmoeder Kim (Katie Holmes) zijn zo druk bezig met het opknappen van een oud, en griezelig, huis, dat ze niet merken dat Sally (Bailee Madison) ondertussen 'vriendschap' sluit met kleine wezentjes. Ze geven haar immers de aandacht waar de kleine meid naar smacht, terwijl die wezentjes iets heel anders van haar willen: haar botten en tanden. Aandacht wordt al gauw pesten en pesten verandert binnen no-time in jagen.

Del Toro maakt in Don't be afraid of the Dark gebruik van klassieke angsten die je zo nu en dan zenuwachtig laten giechelen. Je weet immers wat er gaat gebeuren. Die monstertjes houden niet van licht, dus komen alleen 's nachts tevoorschijn. Ze kruipen onder en in je bed en verstoppen zich in je kast – angsten die we misschien allemaal wel hebben gehad toen we klein waren. Maar niet zozeer angsten die nog relevant zijn als je ouder wordt. Hier valt Del Toro daarom een beetje door de mand: is zijn visie op een horrorprent niet te romantisch?

De sfeer in de film is van ongekend niveau. Het enige andere multimediaproduct dat eenzelfde gevoel oproept dit jaar is het spel Alice: Madness Returns. Dat is een horrorplatformgame, waar Alice ook onder andere in een griezelig huis terechtkomt. Natuurlijk bevat het huis een grote hal, met daarin twee van drie half ovale trappen en grote ramen. In het midden zit een geheime kamer, waar die wezentjes vandaan komen. Het is allemaal ontzettend standaard. Het past precies binnen de regels van de horrorfilmmakelij.

Del Toro zou Del Toro niet zijn als er geen onsmakelijke scènes in de film zitten. De wegkijkmomenten zijn er aan het begin en einde van de film en dat zijn er precies genoeg. Zouden er meer van zijn geweest, dan had dat de sfeer, de acteerprestaties en het verhaal flink naar beneden getrokken. Het heeft geen effectieve plaats in het script, dus het is maar goed dat er voor een beperkte 'gore' gekozen is.

Don't be afraid of the Dark trapt ook in een andere conventionele val. Die wezentjes zijn eng, omdat je weet waartoe ze in staat zijn en niet weet hoe zij eruitzien. Wanneer ze voor het eerst in beeld komen – en daar kun je niet omheen, tenzij je wegkijkt – weet je waar je mee te maken hebt. Dan verandert de film in een soort ren-voor-je-leven-keten en daarmee valt het precies in het rijtje van Insidious. Het gaat goed, totdat er van alles bekendgemaakt en getoond wordt. Dan stort het in.

Vanwege het hergebruikt bronmateriaal, de aloude thema's en het feit dat Don't be afraid of the Dark zichzelf of andere goede horrorfilms nergens overstijgt, weerhoudt dat hem ervan de beste horrorfilm van deze generatie te worden. Daarvoor blijft Del Toro te veel binnen de lijntjes en projecteert hij zijn romantische visie op het genre te sterk. Wel heeft de producent de lat hoger gelegd waar genregenoten echt niet meer onder mogen zitten. Don't be afraid of the Dark een geweldige en kleurrijke horrorprent met genoeg mysterie en meeslependheid, die zo nu en dan voor nerveus gegrinnik zorgt in de zaal. Je krijgt er echter geen vieze broek van.