CD: Theory of a Deadman - Scars and Souvenirs
Tijdens mijn wereldreis in 2002 speurde ik door de bakken van een cd-handelaar in Bolivia naar wat nieuwe klanken voor de reisweken erna. Aangezien de (vrijwel 99.9% zeker illegale persingen uit Colombia) minder dan een euro per stuk kosten kon je er wel eens een paar tegelijk op de kop tikken. Een Ben Harpertje hier, een Best of Bob Marley daar, beetje jazz of blues erbij en soms ook wat toegankelijke en makkelijke rock. Uit de provisorisch opgehangen speakers in het stalletje schalden destijds de gitaarriffs van het intro van 'Invisible Man'. En voor een eurootje kan je dan wel een gokje wagen en het schijfje meenemen.
De aankoop bleek een beetje een miskoop, want vaak heb ik de plaat niet
meer gedraaid. Wel was meteen duidelijk dat het geluid van Theory of
a Deadman als twee druppels water leek op dat van Nickelback. Of
misschien dan wel twee sneeuwvlokken aangezien beide bands uit de buurt
komen van de koude Rockies in Canada. Nickelback uit Alberta, Theory of
a Deadman uit British Columbia. Daar houdt de overeenkomst niet op,
postgrunge en stadionrock is het credo van beide bands en als leg de
productie en het stemgeluid van Tyler Connolly en Chad Kroeger maar
eens naast elkaar. Oh ja, de productie: wiens naam prijkte daar op de
credits: juist Chad Kroeger - Production. Het is een logisch
optelsommetje.
Ook bij het derde album, Scars & Souvenirs, dat eigenlijk al in 2008 uitkwam in eigen land
staat Kroeger nog steeds in het dankwoord. Ook Chris Daughtry is erbij
gehaald en dus is je waarschijnlijke vermoeden al juist: Theory of a
Deadman klinkt nog steeds als Nickelback (een geluid waar Daughtry ook
prima bij past). Toegankelijke stadionrock en achterhaalde postgrunge
is na acht jaar nog steeds het devies. Het geluid hangt aan elkaar van
voorspelbare breaks, refreintjes en vaak tenenkrommende teksten. Her en der wordt er wel
een lekkere mix aan herrie-riffs gevonden die het geheel nog wat elan
geven. Het bekendste wapenfeit is 'Bad Girlfriend' en om het nog
toepasselijker te maken heeft deze single het tot nummer 1 geschopt in
de lijst van 'Hot Mainstream Rock Tracks'.
De plaat staat bol van de uptempo gitaaruitspattingen met de
schuurpapiervocalen van Connolly, met een rustig intermezzo als 'Hate
My Life' voor de afwisseling. Voor het advies hoef ik er ook niet
langer omheen te draaien eigenlijk, het is zo duidelijk als maar zijn
kan: als je van Nickelback houdt kan je deze plaat blind kopen. Mocht
je passie voor Nickelback niet zo groot zijn, lekker laten staan in de
platenbakken dan.
