CD: Airbourne - No Guts No Glory
Australische rock 'n roll… je houdt ervan of je houdt er niet van. Ik houd er wel van. AC/DC en Rose Tattoo worden regelmatig weer eens in mijn cd-speler aangetroffen. Smerige rock 'n roll met een hoog meezinggehalte, perfect voor een avondje in de kroeg of om mee te krijsen op een kapotgetrapt festivalterrein. Okee, de bands in dit genre lijken qua sound allemaal op elkaar. Grote verrassingen hoef je ook niet te verwachten in dit genre. Zo kun je van bijvoorbeeld AC/DC niet zeggen dat ze heel erg vernieuwend zijn en elk album lijkt op het vorige, maar het blijft wel lekker. Nu is daar Airbourne, die ik tot nu toe alleen kende van hun bijdrage aan één van de Guitar Hero-games. Ze draaien al een tijdje mee (opgericht in 2003, en reeds een eerdere EP en een full-length in de broekzak), maar voor mij is hun nieuwste kindje No Guts No Glory de eerste kennismaking. Als ik dan zeg dat de band muzikaal grotendeels in één lijn ligt met de muziek van de eerdergenoemde Australische rock 'n roll-goden, hoef ik eigenlijk al niet meer uit te leggen wat je kunt verwachten.
No Guts. No Glory. is een cd met die typische Australische rock 'n roll-sound. Simpel en smerig en tekstueel hoef je geen diepgaande gedachten te verwachten. Rock 'n roll is waar het om draait. Niet meer en niet minder. Hoewel ik enigszins sceptisch was toen ik het album ontving (je moet als band toch op zien te boksen tegen niet de minste namen in hetzelfde genre), was ik zeer verrast. Deze gasten doen niet onder voor hun grote inspiratiebronnen. Gas erop en spelen is het devies en hoewel het allemaal heel herkenbaar klinkt heeft de band een voldoende eigen geluid om zich te onderscheiden van hun genregenoten. De sound heeft een tikkeltje meer heavy metal in zich en het stemgeluid van de zanger onderscheid zich net voldoende om niet afgedaan te worden als een 'kloon'.
Met name de snellere nummers liggen afschuwelijk lekker in het gehoor. De opener 'Born to kill' weet ook meteen je aandacht te pakken, waardoor je meteen heel nieuwsgierig bent naar de rest van de plaat. De langzamere nummers halen echter af en toe een beetje de vaart uit het geheel. Dit is een euvel waar ik AC/DC ook vaak op betrap. Dit is meer een kwestie van smaak dan een bewering dat de nummers slecht zijn. Ik hoor het liever vol gas van begin tot eind. De cd verveelt echter op geen enkel moment. Perfect om te draaien in de zomer, met een pilsje in je hand achter in de tuin met je vrienden.
Het is heel simpel: ben je fan van AC/DC en Rose Tattoo, dan moet je deze plaat aanschaffen. Heb je niets met voorgaande bands, dan moet je deze cd gewoon laten liggen. Ikzelf ga in ieder geval eens op zoek naar de vorige albums van deze band. Meer kan ik er niet over zeggen: you love it, or you hate it.
Tracklist:
1) Born to kill
2) No way but the hard way
3) Blonde, bad and beautiful
4) Raise the flag
5) Bottom of the well
6) White line fever
7) It ain’t over till it’s over
8) Steel town
9) Chewin’the fat
10) Get busy livin’
11) Armed and dangerous
12) Overdrive
13) Back on the bottle
