CD: Gamma Ray - To the metal

Toen ik nog een jong headbangertje van een jaar of 16 was, was ik idolaat van ouderwetse heavy- en powermetal. Bands als Iron Maiden en Blind Guardian had ik elke dag in mijn cd-speler. Ook Helloween stond in mijn favorietenlijst. Met name het oudere werk (Walls of Jericho, Keeper of the seven keys part I & II) kon ik erg waarderen. Veel power, veel melodie, direct mee te zingen. En als fan van Helloween kom je vervolgens automatisch in aanraking met Gamma Ray. Deze powermetalband, opgericht door Kai Hansen (de ex-gitarist en medeoprichter van Helloween) ging verder waar het oude werk van Helloween ophield. Ik ben nu wat jaartjes ouder, mijn lange haren zijn flink ingekort en mijn muzikale voorkeur is meer richting de punk en oi! gedraaid. Toen ik echter zag dat er de mogelijkheid was om het nieuwe album To the metal van Gamma Ray te reviewen, werd ik erg nieuwsgierig. Het is toch een stukje jeugdsentiment natuurlijk.

Gamma Ray is dus een Duitse powermetalband, die qua sound zeer dicht bij het eerder genoemde Helloween ligt. Toen ik To the metal in de cd-speler stopte, had ik dus al een aardig idee van wat ik kon verwachten. Grote verrassingen kom je in dit genre namelijk nauwelijks tegen. Daar zitten de meeste fans ook niet op te wachten. Toch zijn de songs behoorlijk afwisselend. In dit genre tref je vaak albums aan waarop alle nummers op elkaar lijken en je af en toe het idee hebt naar één lang nummer te luisteren (een kennis van mij noemde dit ooit het zogenaamde 'Motörhead-principe'). Dit is niet het geval bij To the metal. De tracks klinken allemaal anders, waarbij er afgewisseld wordt tussen degelijke powermetal en ouderwetse heavy metal. Zelfs de ballad 'No need to cry' vind ik goed te pruimen, terwijl ik persoonlijk niets met ballads heb. Verder is het album gewoon wat je kunt verwachten van deze band: degelijke songs met veel melodie. De zang van Kai Hansen is nog steeds discutabel (je houdt ervan of je houdt er niet van), maar een fan van de band zal daar niet wakker van liggen. Persoonlijke favorieten zijn 'Time to live' en 'Deadlands', mede omdat ik nou eenmaal gek ben op meezingers. De titelsong 'To the metal' is het minste nummer van de cd. De metalclichés liggen er hier iets te dik bovenop. Leuk voor een band als Manowar, maar niet voor Gamma Ray. Overigens meen ik op 'All you need to know' een zekere Michael Kiske als gastzanger te bespeuren. Leuk voor de oude fans natuurlijk.

To the metal is een goede, degelijke powermetal-cd zoals je dit van Gamma Ray mag verwachten. Verwacht geen openbaringen en zeker geen grote vernieuwingen…die zul je niet vinden op dit album. Wat je wel krijgt, is een cd die niet verveelt en die je zeker niet na één keer in de hoek zult smijten. En dat is al veel waard als je kijkt naar de troep die ze tegenwoordig op cd pleuren.

Tracklist:

1. Empathy
2. All you need to know
3. Time to live
4. To the metal
5. Rise
6. Mother angel
7. Shine forever
8. Deadlands
9. Chasing shadows
10. No need to cry