Shin Megami Tensei: Persona 3
<\/center>
Na een paar gevechten in Tartarus ben je meestal erg moe. Je moet dan een paar dagen herstellen voor je weer kan vechten. Ook je partymembers kunnen moe of ziek zijn. Als je gaat vechten als je niet in optimale conditie bent zal je vaker missen en eerder gewond raken. Je moet minstens twee groepsgenoten hebben die over een goede gezondheid beschikken om naar Tartarus te kunnen. Als het volle maan is, volgt er een bosslevel. Deze vinden niet in Tartarus plaats maar in de gewone wereld. Zij zijn sterker dan gewone schaduwmonsters en moeilijker te verslaan, maar leveren natuurlijk ook meer experience op.
<\/center>
Het spel bevat bijzonder veel tussenfilmpjes. Het volledige spel duurt dan ook tientallen uren. Na een uur speeltijd had ik nog niet een keer hoeven vechten. Het spel is dan ook zeker niet geschikt voor mensen die vooral van actie-rijke spellen houden. Je hebt veel geduld nodig om de sociale links op te bouwen en alle mogelijkheden van het spel te ontdekken. Je kan het spel alleen in de hal van je studentenflat en aan het begin van Tartarus opslaan. Door de lange cutscenes kan het gebeuren dat je een half uur of meer niet bij een savepoint komt. Het spel is niet te pauzeren tijdens de filmpjes, dus zorg dat je niet gestoord kan worden. De laadtijd tussen verschillende schermen als je door de school of het dorp loopt kan op den duur gaan irriteren.
Persona 3 is getekend in een manga/anime-achtige stijl. De schoolmeisjes hebben korte rokjes en grote borsten, emoties worden overdreven weergegeven. Tijdens sommige gevechtsscenes krijg je cartoon-achtige tekstballonnetjes in beeld in plaats van de daadwerkelijke actie. De achtergronden zijn voor PS2-begrippen erg gedetailleerd. Het spel bevat veel gesproken tekst, door erg goede stemacteurs ingesproken, al is het misschien een wat vreemde keuze om een Japans meisje een valleygirl-achtig accent mee te geven. Bij het schoolsfeertje past het echter wel goed.