Metroid Prime Hunters
Op het bovenste scherm is het beeld te zien dat je verwacht; een first-person view van de wereld om je heen, met een uitstekende loop van je wapen en een balkje om je health weer te geven. Op het onderste scherm kan je aimen door je stylus te bewegen, is er een rondje waar je op kan tappen om te veranderen in de welbekende morph-ball, een vierkantje om in te drukken om in analysis-mode puzzels op te lossen en schakelaars om te halen, en kan je kiezen tussen je standaard gun, raketten of de speciale gun. De laatste kan je switchen door in de rechterbovenhoek te drukken en te slepen naar het wapen waarmee je Samus wilt uitrusten.
<\/center>
Het mooie aan de stylus-aim is dat je werkelijk alle vrijheid hebt in het richten van je wapens. Als fan van FPS op voornamelijk de pc, heb ik het altijd als vervelend ervaren om de hoogte van mijn crosshair te veranderen in, bijvoorbeeld, een PS2-game. Twee analoge controllers om mee te gamen is wennen, en niet zo handig als muis en toetsenbord, maar wat ik echt vervelend vind is als mijn vijanden zich op verschillende niveaus bevinden. In Metroid Prime Hunters is dit probleem helemaal van de baan. Je kan werkelijk alle kanten op kijken en het beeld verandert snel en precies. Binnen enkele minuten zal je gewend zijn aan deze manier van mikken, en het zal je verbazen hoe makkelijk en vernieuwend dit werkt.
Los van de handige manier van werken met de stylus, is de besturing van alle losse onderdelen bij elkaar wél wennen, en absoluut niet perfect. Het is namelijk erg moeilijk om je DS te blijven ondersteunen, zonder kramp te krijgen in één of meerdere vingers na een potje van meer dan een uur. Door je rechterpink onder de DS te haken voorkom je al een hoop pijn, maar op deze manier uren achter elkaar gamen zou ik niemand aanraden, simpelweg omdat het geen ideale en ergonomische houding is. Dat neemt niet weg dat gedurende je speeltijd de besturing goed werkt, vrij makkelijk aan te leren is en geen frustraties oplevert.