PoPoLoCrois
Bij het inzetten van een speciale aanval zoomt de camera nog eens in voor extra effect. Voor de luie mens is het vechten zelfs te automatiseren, al heb je daar bij de wat sterkere vijanden weinig aan. Je kunt namelijk alleen maar instellen of je ten koste van alles de vijand in de pan wilt hakken, of dat je jezelf alleen wilt verdedigen. Verder maakt het de game een stuk saaier als je zelfs niet eens meer hoeft te vechten.
<\/center>Het sfeertje in PoPoLoCrois is relaxed. Je hebt alle tijd om met iedereen te communiceren en in elk dorp is een herberg waar je party kan rusten. Vanzelfsprekend zijn er ook diverse winkeltjes waar je speciale items kunt kopen en verkopen. De achtergrondmuziek kabbelt rustig voort terwijl Pietro en zijn vrienden kennis maken met PoPoLoCrois en zijn rare inwoners. Zo ontmoet je iemand die een kanon heeft uitgevonden om op het zwevende eiland te kunnen komen, nerveuze heksen in donkere bossen en een Samurai die bang is voor puppies.
Alle dialogen worden via tekstschermen getoond en alleen de speciale moves worden uitgesproken. Tussen de hoofdstukken door word je via goed ingesproken tekenfilmpjes op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen.
<\/center>Wat echter een enorm stuk van die gemoedelijke sfeer weghaalt is het ellendige laden. Niet dat het spel lang bezig is met inladen van data, maar wel heel vaak. Elk gevecht wordt apart ingeladen en ook bij de virtuele overgang van de ene naar de naar de andere omgeving verschijnen de drie zwevende bolletjes die aangeven dat er weer een stukje data van het UMD schijfje nodig is. Je kunt, mits voldoende ruimte, twintig savegames per memory stick kwijt.
