Boek: Hans van der Beek - Mijn vrouw heet Petra
Peter Pruiser, hoofdpersoon van Mijn vrouw heet Petra geschreven door Hans van der Beek, is best een enorme loser. Hij is dikkig, kalig, draagt een suffe bril, is geschiedenisleraar en zit gevangen in een liefdeloos huwelijk (maar niet lang meer). Volgens de achterflap is de samenvatting van zijn leven: Iedereen wil met me naar de kroeg. Niemand wil met me naar bed. Op de achterflap worden ook nog zeven redenen gegeven om dit romandebuut van Van der Beek niet te lezen en ik moet toegeven: d'r zit wat in. Journalist Van der Beek (Het Parool, Kroeglopen in Amsterdam) doet een heleboel leuks in dit boek, maar de slechts 200 bladzijden voelen wel aan als een flinke zit.Kromme tenen
Zoals te zien is aan het plaatje in deze review, begint het verhaal al op de cover. Dat trucje is eerder gedaan en het heeft wel wat kunstzinnigs. Maar wat was er mis geweest met gewoon een mooi plaatje? Misschien was het budget op. Misschien is het een methode om de in de boekhandel struinende lezer direct het verhaal in te sleuren. Peter leeft een leven dat niet zo spannend is om over te lezen. Je tenen trekken krom bij het lezen van zijn sukkelige acties. Peter probeert zijn saaie leven op de rit te krijgen door te overwegen naar de hoeren te gaan, door op dieet te gaan, door een tattoo te nemen (maar daar ziet hij vanaf) en door een goed gesprek met zijn vrouw aan te gaan (waarna zij hem meldt dat ze bij hem weg gaat). Zijn goede bedoelingen slaan de plank continu ontzettend mis, waardoor de lezer de volle leestijd met die kromgetrokken tenen blijft zitten.
De SjaakVoor een mannelijke lezer die in dezelfde leeftijdscategorie zit als Peter, is dit boek mogelijk een bron van herkenning. In ieder geval leer je uit dit boek te herkennen wanneer je 'De Sjaak' bent en hoe je dat kunt voorkomen of rechttrekken. De springerige en chaotische opbouw van dit boek is tegelijkertijd een charme en een bron van ergernis. Een sterke verhaallijn ontbreekt. De loshangende hoofdstukken doen aan als aparte columns, afzonderlijk de moeite waard, maar als verhaal van minder belang. Het verhaal slaat helemaal los als Chantal Janzen in beeld komt. Als lezer vlieg je van bijna-walging naar medelijden, irritatie en soms even sympathie.
Lijm
Van der Beek levert briljante stukken af. Vooral de stukken waarin de blik naar binnen is gekeerd zijn mooi. Het moment dat Peter tijdens een figurantenworkshop een oefening moet doen, is een fragment waar de adem even stokt. Maar als roman lijkt dit boek toch wat meer lijm nodig gehad te hebben, om alle delen bij elkaar te houden. Misschien ook een budgetprobleem. Want nu is het 'gewoon wel leuk'. Ook een beetje 'De Sjaak'.
Uitgever: Nijgh & van Ditmar ISBN: 978 90 388 9058 6 Pagina's: 200
Waardering:
