CD: Two Gallants - Two Gallants

Begin 2006 verraste het Amerikaanse Two Gallants met hun tweede album What The Toll Tells, ook al werd debuut The Throes twee jaar eerder ook al niet onaardig ontvangen in de pers. Het countrybluesrockduo maakte naar mijn bescheiden mening in ieder geval één van de beste platen van het jaar, en de verwachtingen voor de titelloze opvolger waren dan ook uitermate hooggespannen. Uiteraard was er eerst de teleurstelling, zoals één van die ongeschreven muziekwetten nu eenmaal voorschrijft. De schreeuwerige, vieze kroegsongs maakten plaats voor meer klassieke indierock, en dat terwijl die harde sound gecombineerd met de emotie die in het geschreeuw werd gelegd de band nu juist zo speciaal maakte.




Maar ook al zijn de rauwe kantjes wat weg gevijld, ze klinken nog steeds als een duo dat ergens in een louche kroeg aan een eenzame interstate voor dronken mannen met een Confederate-sticker achter op hun Buick hun muzikale kunsten vertonen, in plaats van voor de culturele elite van uitvalsbasis San Francisco, de voormalige hippiehoofdstad van de wereld.

Opvallend genoeg zijn het de echt stevigere nummers die juist een beetje tegenvallen, met uitzondering van afsluiter 'My Baby's Gone', waar al het liefdesverdriet van het afgelopen jaar in één grote, extatische climax van beukende drums, scheurende gitaarriffs en schreeuwende vocalen van een kleine zes minuten eruit wordt gegooid. Het zijn vooral de twee openingsongs die teleurstellen. Maar zodra de verbazing over trage, lieflijke nummers die het merendeel van het album vullen is omgeslagen naar bewondering, is het weer enkel genieten met Adam Stephens en Tyson Vogel.

Two Gallants


Neem 'Ribbons Round My Tongue'. Met een kalm tokkelende gitaar op de achtergrond, een mondharmonica die door merg en been gaat en intense vocalen die tegelijkertijd vol verdriet en woede lijken, richten ze direct op je ziel. Wanneer ze in koor 'If ever I could love myself, then I'll start loving you' zingen, dan geloof je dat ook. Of ze nu schreeuwen of fluisteren, of ze nu raggen op hun gitaar en drumstel alsof het de laatste keer is of kalm een intieme melodie spelen, de intensiteit en het gevoel dat er uit spreekt is altijd hetzelfde. En daarmee is dit titelloze derde deel eigenlijk niet eens zoveel anders dan de twee voorgaande meesterwerkjes. Gelukkig maar.


Label: Saddle Creek Releasedatum: 06-11-2007 Waardering: