Concert: Isobel Campbell en Mark Lanegan in Tivoli

Samen staan ze bekend als "the beauty and the beast", apart als ex-lid van 'Belle and Sebastian' en ex-lid van 'The Screaming Trees'. Beiden zijn een imposante vertoning. Een fragiel, lieftallig elfje dat wordt bijgestaan door een stoere, respect afdwingende Viking. Stemtechnisch past het duo ook nog eens perfect bij elkaar. De doorleefde en soms schorre stem van Mark Lanegan geflankeerd of in samenspel met de zuivere engelenklanken van Isobel Campbell. Hun album Ballad of the Broken Seas kent een symbiose van tegenstellingen die zich ontpopt in iets prachtigs. De sfeer van de plaat vloeit je speakers uit, maar hoe is dat live? Afgelopen vrijdag stonden ze in Tivoli.



Schuw
Een duister podium vormde de setting van het optreden van de twee tegenpolen. Omringd door een viermans begeleidingsband stonden de muzikale middelpunten in de schemerige belichting. Isobel met haar lange blonde lokken, een optioneel stoeltje en een muziekstandaard voor haar cellosessies. Mark Lanegan was geheel gekleed in zwart, en vuurde een afstandelijke en donkere blik uit zijn halfgesloten ogen af. Een glimlachje en vriendelijk goedenavond kon er nog niet vanaf. Het zou een ingetogen show worden, of was het ongeïnspireerd, of zijn ze gewoon mensenschuw? Dat laatste kan je je nauwelijks voorstellen als je op een podium gaat staan. De grens lag dus tussen ingetogen en ongeïnspireerd. Contact met het publiek gebeurde slechts tweemaal. Eén keer nadat Isobel even de mist inging met een intro en later nog eens een schuchter bedankje. Lanegan hield, buiten het zingen om, zijn mond en richtte zijn blik op het oneindige of op de rand van het podium.



Symbiose
Vanuit muzikaal oogpunt was het wel genieten, het complementaire karakter van de stemmen is overweldigend mooi. Bij de opener 'Revolver' was die symbiose gelijk hoorbaar. Bij solo-operaties moet ik toch de voorkeur geven aan Lanegan die met zijn macabere grafstem een nummer direct sfeer geeft. 'Deus est ibi' is hier het ultieme voorbeeld van en zorgde voor ijselijke rillingen door je ruggemerg. Halverwege de show verzwakte de spanning iets maar de boog werd later weer strak getrokken. Solo-activiteiten leverden wat minder grip op het publiek op. Maar prachtige duo-taferelen als 'Black Mountain', 'Rambling Man', 'The Circus Is Leaving Town' en 'Ballad Of The Broken Seas' waren een genoot voor het oor. Het geheel werd opgeluisterd door sporadische geluidseffecten van synths, belletjes, tamboerijn, cello en akoestische gitaar van Campbells zijde en het stoïcisme van Lanegan. Een bivalent optreden waar afstandelijkheid en schoonheid de strijd aangingen en de beoordeling daarom in het midden laat eindigen.


Locatie Tivoli Datum: 3 augustus 2007 Waardering: