CD: Evergrey - Monday morning apocalypse
De begeleidende press-release brief informeert mij over het feit dat Monday morning apocalypse effectiever en directer is, meer van deze tijd. Volgens de zanger Tom Englund komt dat vooral doordat de nummers een stuk korter zijn en er meer uit wordt gehaald. Melodie wordt met kracht gecombineerd tot een schijf die in de metal-analen kan volgens de brief. Nou staat er onder aan het stuk papier het adres van Petting Zoo Propaganda, de uitgever van de CD. Propaganda...mmm, ik leg de brief naast me neer en ga de CD zelf maar eens even opzetten.
Het album begint met een snelle drumsessie ondersteunt door vette riffs. Geen gek begin van de eerste single van dit album. De kracht zit er in ieder geval in, de break volgt en het refrein is...jawel, melodieus. Zou er dan toch een kern van waarheid in de persbrief zitten? Wat me wel meteen opvalt is hoe Amerikaans de band klinkt. Nou spreken Zweden een aardig woordje Amerikaans-Engels, maar dat is het niet alleen. Het nummer heeft die mainstream-gloed over zich heen hangen, zo'n gloed die in de VS heel erg aan kan slaan. Het album is echter geproduceerd door Sandquist en Giaumann, die onder andere Rammstein producties (maar ook Bon Jovi) voor hun kiezen kregen. Niet alleen maar mainstream-VS-producties dus. Ook het tweede nummer Unspeakable geeft datzelfde gevoel. Ik zal het maar meteen vertellen, de hele CD heeft een mainstream-tintje. Het heeft in ieder geval niet dat Scandinavische geluid, weinig doom, weinig death, geen lange donkere dagen en depressies. Geen heidense grunts en verwijzingen naar het hellevuur dat onder onze voeten de aarde opwarmt. Zo'n productie zou er in de VS misschien voor zorgen dat het glazuur van de tanden van bezorgde moeders van metalbutton-dragende tieners afspringt en dat kan natuurlijk niet. Maar goed, lang niet alles uit de States is slecht en commercieel gericht.
Een promoter van de band in de VS vertelt mij dat fans die Recreation day goed vonden opgelucht adem kunnen halen bij het tweede nummer Unspeakable. De gitaarsolo in dit nummer maakt het hele nummer eigenlijk. Het nummer Obedience klinkt wat minder geproduceerd en rockt goed. Begrijp me niet verkeerd, ook overgeproduceerde metal kan lekker zijn en opzich staan de nummers als een dijk. Maar het is wel een beetje een standaard dijk.
Hooks, dat is waar de band goed in lijkt te zijn. Er zit redelijk wat afwisseling in de nummers, niet teveel zodat je de draad kwijt raakt, maar ook niet te weinig zodat het een Nicklebackje wordt (jaja, niet meteen boos worden ware metalfans, metal met Nickleback vergelijken, het is maar beeldspraak). Track zes lijkt eindelijk een beetje uit het hoge noorden te komen, jawel, hoor ik daar een mespuntje doom!?
Till Dagmar is een piano-interlude, een beetje een Jan Vayne-moment, gooi je haar los en ruik de shampoo met vitaminebolletjes. Als je een magnum opus schrijft dan mag je piano-interludes toevoegen, als je Dream Theater heet dan mag piano-interludes toevoegen. Op een mainstream-CD (jaja, kort door de bocht) slaat het als een lul op een drumstel. Staat er nog zo'n misser op de CD? Ja, de laatste track. Een soort Xander de 'Bouvier' op piano begeleidt een getergde, niet echt mooi zingende, Englund. Erg jammer, maar daar ga ik niet mee afsluiten.
Er staan nog wel een paar goede, krachtige nummers op het einde van het album. Het beste nummer wat mij betreft is I should, eindelijk een nummer waar de spanning in terug te vinden is. Dit nummer is intens, niet alleen maar krachtig. Het wordt gecomplementeerd door strak drumwerk en een zinderende gitaarsolo. Dit album gaat omgezet worden naar mp3 en ik zoek de lekkere nummers wel uit. Een aanrader voor de mainstream-metalfan, een tegenvaller voor de Scandinavische metalfan. Ik zweef er tussenin, vandaar 3 sterren.
Label: InsideOut Releasedatum: 27-03-2006
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!