CD: Eddy Zoey - 6 Maanden Geen Teevee

André (Dr.E)
Eddy Zoey wist in 2000 een mini-hitje te scoren met Bijna, een puik gitaarnummertje met een olijke videoclip erbij. Maar zeker ook een opvallend liedje, gezien zijn muzikale achtergrond. Voordat Eddy Zoey in 2000 zijn debuutalbum 'Succes Jongen' uitbracht, werkte hij namelijk al mee aan albums en nummers van onder meer Romeo en Ruth Jacott.

Met '6 maanden geen teevee' lijkt hij wat meer in de richting van laatstgenoemde artiesten te gaan. Hoewel er geen r&b op dit album te bekennen is, heeft Zoey wel degelijk het ingrediënt 'vrolijkheid' vervangen door 'zwoelheid'. Ook zijn gitaar heeft hij aan de wilgen gehangen; op dit album zijn het onder meer de viool, cello, contrabas en trompet die de dienst uitmaken.

Tsjah, en wat doe je als je zulke instrumenten tot je beschikking hebt? Dan ga je jazzy nummers maken, die soms zelfs tegen het klassieke aanzitten. Verrassend? Jazeker! Slecht? Zeker niet!

Misschien heb je de laatste weken het nummer Jacqueline al eens voorbij horen komen op tv of radio (Radio 2 draait hem grijs). Dit nummer geeft een heel aardige weerspiegeling van wat dit album te bieden heeft: lekker in het gehoor liggende, zwoele muziek met teksten die recht voor je raap zijn. Een duidelijke omschrijving is er niet te geven van de muziek, maar zou ik er toch een term voor moeten bedenken, dan zou het iets worden als 'populaire Nederjazz'.

Met een liedje als Jacqueline bewijst Zoey dat hij een prima liedjesschrijver is; iets dat hij ook op de rest van het album nog meerdere malen laat horen. Helaas zijn de teksten niet elke keer even briljant. Het absolute dieptepunt valt wat dat betreft te horen in Niks Gemeen. 'Jij vindt hardrock kut/Doe jou maar Borsato/Want zingen kan 'ie wel/En hij mag er ook nog wezen'. Dit literaire laagstandje wordt ook nog op schunnige wijze over de muziek gevouwen, wat resulteert in een regelrechte kwelling voor het oor die het plaatsvervangende schaamrood op je kaken brengt.

Gelukkig is dit een uitzondering op de rest van de teksten op het album. Hoewel deze nergens van het niveau Bløf worden (om maar een band te noemen die alom geprezen wordt om zijn teksten), weten ze hier en daar wel een glimlach op je gezicht te brengen. Het nummer Lekker Belangrijk is hier een goed voorbeeld van. Op een enorm nichterige wijze zingt Zoey hier de regels 'Wat vind je van m'n broek/Wat vind je van m'n haar/Heb ik de juiste look/Of vind je me te zwaar'. Om in het refrein meermalen mee te delen dat het allemaal 'Lekker belangrijk' en 'gezeik' is.

Toch is dit nummer een goed voorbeeld van mijn grootste punt van kritiek op dit album. Zoey wil aan de ene kant zo graag serieus genomen worden als muzikant en componist. Hij bewijst ook dat dit terecht is, met nummers als Jacqueline, Moe en Gemakzucht. Aan de andere kant blijft de kwajongen in hem ook op dit album nadrukkelijk aanwezig. Zo horen we op De Weg Kwijt bijvoorbeeld opeens een filebericht tussendoor en is vooraf aan Lekker Belangrijk een corpsbal te horen die opmerkt dat 'zijn vaderrr heeft geregeld dat hij op de nieuwe plaat van Eddy Zoey' te horen is.

Dat is jammer, want het voegt weinig toe aan de muziek, die gewoon in orde is. Zoey bewijst dat hij dit soort ongein helemaal niet nodig heeft om de aandacht vast te houden met zijn muziek.