CD: Jamie Cullum - Twentysomething
Ik ben zelf geen kenner op het gebied van Jazz, maar door de Cullumversie van "frontin'" raakte ik nieuwsgierig naar de kunsten van Cullum op de piano en achter de microfoon. Het openingsnummer "What a Difference a Day made" laat mij precies horen hoe ik Jazz ken: een heel traag ritme, kwastdrums als beatvormer en een lekkere jengelende piano. Als de stem van Jamie zijn intrede doet in het nummer, weet je zeker dat Jamie op zijn plek zit: een rauwere, maar toch funky stem klinkt alsof de bezitter ervan absoluut geen haast heeft om vanachter de piano te komen. Ergens doen zijn speelwijze en de sfeer denken aan Norah Jones. In feite is deze relaxte sfeer een rode draad door de liedjes op de CD. Hij krijgt het zelfs voor elkaar om een antibombastische versie te maken van "I'm singing in the rain". Waar veel muzikanten bij een poging dit nummer te coveren enorm hun best proberen te doen om over the top te gaan, laat Cullum juist de liefde in het nummer terugkomen. Het nummer klinkt gedurfd relaxed maar tegelijkertijd ook energiek en veelbelovend. In de titelsong "Twentysomething" kom je de "Uptempo Jazz" tegen die je vaak ziet in Amerikaanse oude films en die bijna een overstap maakt naar het Big Band geluid. Behalve de funky sfeer lijkt het alsof hij met dit nummer wil laten zien dat ondanks dat ie "Just a twentysomething" is, schijt heeft aan de starre houding die mensen jegens Jazz en zijn muzikanten hebben.
Behalve de kwasterige sound van de drums en zijn piano, hoor je ook de soms zeurderige sfeer van een strijkersensemble. Ze geven veel nummers een ietwat dramatische en klassieke sfeer. Toch vind ik het grappig toen in het nummer "I could have danced all night" de funk juist ontstaat door plotseling intredende gitaren en een stoerdere manier van spelen van de strijkers. De funk slaat weer om in de rustige balladsfeer in "Blame it on my mouth". Wederom bewijst Jamie dat piano spelen hem heel goed afgaat in combinatie met zijn stem.
