CD review: The Living End - Roll on
"Roll on" had niet beter kunnen beginnen dan met het titelnummer. Het blaast je compleet van de sokken. En als je net uit de douche komt van je voeten. Er zit zo'n venijnige dynamiek in, gitaar/bas/drums passen precies bij elkaar. The Living End heeft een tijd als voorprogramma van AC/DC getourd, en ik verdenk ze ervan goed naar deze rock 'n roll dinosauriërs gekeken en geluisterd te hebben. Je zou je cd-speler bijna op repeat zetten, ware het niet dat je ook de andere 14 nummers nog wilt beluisteren. Allemaal tegelijk. Het klinkt zo ontzettend compact. Ronduit geniaal zijn de lyrics:
'The ship yard are deserted on the docks on Melbourne town.
The warfies standing strong.
They gathered round to see what the union had to say.
There's too much work and not enough pay'.
Zo is dat, geen geouwehoer!
Op deze enthiousiaste wijze hoekt nou het hele schijfje. Rechterstoot, uppercut, en weer eentje op de lever. Het gaat ongetwijfeld nergens over, maar het klinkt als een klok (in casu als een Gretsch, gok ik). Korte, puntige liedjes, met de mouwen opgestroopt. Met meer finesse dan het vorige schijfje van deze heren, maar dezelfde (of zelfs meer) intensiteit. Om mezelf dan maar direct tegen te spreken: bij Carry me home moet ik direct aan de Reverend Horton Heat denken, voor de hokjesfreaks onder ons: psychobilly (rare term trouwens, ik had gezworen dat het een tekenfilmfiguur genaamd Billy was: een kruising tussen Kenny van Southpark en Freddie Kreuger, maar goed, da's een ander verhaal).
Een bijzonder eervolle vermelding verdient ook nog Dirty man, bijna net zo'n meeswinger als Roll on. Ook perfect voor de luchtgitaristen onder ons.
Eigenlijk is elk nummer op deze cd voorbij zonder dat je daar erg in hebt. Een goed teken. Echt geen één nummer verveelt. En het is nog multifunctioneel ook. Je kunt erop van muur tot muur stuiteren, als je dat wilt. Of al meedeinend de krant van zaterdag lezen. Ik heb allebei uitgeprobeerd, en het is geen probleem hoor!Het laatste nummer, althans op mijn versie, is Prisoner of society, een live-opname of demo, ik haal het er niet uit. Het toefje slagroom op het gebakje. Grappig dat de contra-bas daar nóg nadrukkelijker op aanwezig is. Wat een zalig plukkerig geluid toch.
Conclusie:
Roll on is een must voor elke liefhebber van rock&roll, punk of punk-rock. Of elke andere muziekstijl wat mij betreft, hoewel ik een lounge-adept niet zo snel zie bekeren. Roll on is intens, compact, en klinkt heerlijk vol en warm. Kortom het Zwitserlevengevoel (waaaaaat Danny, hebben die geen banners???).
