CD review: The Living End - Roll on

Harry (Dinosaur_Sr)
The Living End is een trio uit Australië. Wat wel te horen is. In mijn opinie hebben Australische artiesten bijna altijd een zekere ruwheid en 'drive' (Jason Donovan uitgezonderd natuurlijk). Onlangs was The Living End even te zien in een documentaire over AC/DC (door Loladamusica). De verklaring was dat het er in Australië nogal ruw aan toe ging in cafés e.d. Als je niet voor genoeg actie zorgt, dan word je gebombardeerd met glazen en flessen (het Blues-Brothers effect denk ik dan aan). Het zou een verklaring kunnen zijn. Het laatste kan natuurlijk ook verklaard worden door te stellen dat ze in Australië simpelweg geen glasbakken hebben..... Ik geloof er dan ook niet zo in (deze romantiek is niet aan Dino besteed).

Hoe dan ook, in The Living End zit dus flink wat power. De muziekstijl is een mengelmoes van rockabilly, punk en rock 'n roll. The Living End is niet helemaal in één stijl te duwen (oe, dat wordt een dilemma voor de platenbakbeheerders). Kenmerkend is het geluid van een immense semi-accoustische gitaar (met een dito fors geluid), en een heuse grote contra-bas (van je plonkerdeplonk). Strakke drums, een strikje eromheen, et voilà: Dino presents The Living End.

De zanger/gitarist heeft onlangs een zwaar auto-ongeluk gehad, maar is inmiddels herstellende. Komt goed dus. Dino vermoedt trouwens een complot, want al zijn gitaarhelden van het moment krijgen mysterieuze auto-ongelukken (zie ook J. Mascis!). Doen we a.u.b. een beetje voorzichtig met onze coryfeeën?