Alpha Protocol

Alpha Protocol is een kruising tussen een first-person shooter en een role playing game, die draait om één groot conspiracy-verhaal. Dit houdt in dat je naast je een weg door de vele missies heen knallen, ook de keuze krijgt hoe je jouw karakter en je verdere toekomst in de game bepaalt. Deze keuzes zijn dan ook waar de ontwikkelaar de grote nadruk op heeft gelegd. Ze beloofden tijdens de presentatie in Keulen dat niemand een identieke ervaring zal beleven met hun nieuwe game. Leuke kreet natuurlijk, maar dat zegt nog steeds weinig over het feit of de game ook daadwerkelijk leuk is of niet. Tijdens mijn bezoek aan de makers binnen de SEGA-stand op de GamesCom kreeg ik een aardige indruk.

Mijn verwachtingen voor deze game waren behoorlijk hoog gespannen en dus keek ik zeer geïnteresseerd naar het scherm waar er door het menu werd gescrolled om naar een bepaald level in de game te gaan dat ze ons journalistjes graag wilden laten zien. Toen het level eenmaal geladen was, zakte mijn enthousiasme direct een heel stuk. De game ziet er op het eerste gezicht niet heel erg indrukwekkend uit. De graphics zijn nog wat kartelig en het level zelf was behoorlijk kaal en erg klinisch. Bureaus waar keurig recht een PC op stond, met daarnaast een keurig rechte telefoon en een notitieblokje dat er al net zo keurig direct onder lag. Het zag er uit als een behoorlijk levenloos geheel. Ook loopt je personage, wanneer hij gebukt vooruit beweegt, alsof hij onlangs een wilde homo-erotische nacht heeft beleefd. Het kan natuurlijk dat dit allemaal nog wordt opgepoetst in de uiteindelijke versie van de game, maar op dit moment was het behoorlijk teleurstellend om te zien.
Ook toen de hoofdpersoon in een vuurgevecht verwikkeld raakte met een eindbaas verbaasde ik me over de bijzonder onindrukwekkende explosies van de granaten die gegooid werden. Het zag er bijna uit als een rood- en geelgekleurd stofwolkje. Het is zeer te hopen dat deze versie nog een last-minute touch-up krijgt.

Gelukkig draait de game bij lange na niet om de vuurgevechten maar voornamelijk om de keuzes die je maakt. Zo kun je zowel je eigen karakter steeds verder upgraden met perks, als je wapens. Je speler is aan te passen naar jouw manier van spelen. Ben je iemand die vooral met grote wapens ergens naar binnen rent om de missie te voltooien en af en toe eens een nietsvermoedende omstander af te knallen? Dan kun je er voor kiezen om je karakter perks mee te geven die er voor zorgen dat je niet al na twee kogels de stoeptegels hoeft te knuffelen. Ben je echter iemand die graag rondsluipt en tactisch alle alarmen uitschakelt en rondgluurt voordat hij ook maar één stap ergens naar binnen zet? Dan is je karakter ook te upgraden met skills die je daarbij helpen. Ditzelfde geld eigenlijk voor de wapens in de game. Deze zijn via verschillende terminals die over de wereld verspreid zijn te kopen op de zwarte markt, waarbij je ze kunt uitrusten met bijvoorbeeld zoomlenzen en dempers. De game bevat ruim 100 verschillende perks, dus er valt absoluut genoeg te kiezen en upgraden.

Deze perks zijn echter niet allemaal tijdens een playthrough beschikbaar. Zo lieten ze tijdens de demo een bossfight zien waar je op het einde er voor kon kiezen om die persoon af te maken of om deze te laten leven. Vermoordt je haar dan sluit je een gedeelte van de storyline af en word je over het algemeen niet als vriendelijk bestempeld door haar factie, die je de rest van je leven direct zullen aanvallen wanneer je in de buurt komt. De makers van de game lieten haar echter leven waardoor je in contact komt met haar baas die je een deal wil aanbieden. Ga je hier op in, dan krijg je ineens toegang tot een hoop meer faciliteiten en ook de mogelijkheid om sommige speciale perks te unlocken. Elke keuze die je maakt, heeft daadwerkelijk een grote invloed op het verdere verloop van de game. Nu hadden we in de demo een alliantie gesloten met deze factie, maar dit zorgt ervoor dat je ook direct een vijand bent geworden van andere mensen die weinig met jouw nieuwe vrienden hebben. Op die manier past de game zich aan jouw speelstijl aan. Dit is iets wat er zeker voor zorgt dat je de game na een eerste playthrough nog wel eens opnieuw zou willen proberen. Om de game uit te spelen zul je echter wel zo\'n dertig uur bezig zijn, dus je bent er absoluut niet zomaar klaar mee.

Conclusie:

Alpha Protocol is een game die, als hij je grijpt, ongetwijfeld voor vele uren plezier kan zorgen. De vele keuzes die je kunt maken, beïnvloeden de game ook echt in grote mate wat er voor zorgt dat je wel snel een band krijgt met de verschillende karakters. Tijdens de demonstratie waren de graphics echter zeer ondermaats. De game zag er behoorlijk statisch uit en de effecten waren ronduit saai. Het is te hopen dat de ontwikkelaars hier nog behoorlijk aan gaan poetsen, want anders doet dit al het goede van de game erg teniet. Ik ben erg benieuwd wat er nog allemaal gaat veranderen in de definitieve build. Dit gaat ongetwijfeld bepalen of dit een topper wordt, of een game die je over twee jaar eens uit de budgetbakken kunt vissen tegen een dumpprijsje.