Jeff Hanneman is niet meer.
Fuck man. Wat een kutmanier om de dag te beginnen. Jeff Hanneman overleden. Voor degenen onder u die Jeff Hanneman niet kennen: hij was gitarist en mede-oprichter van de band Slayer. U weet wel. Niet? Slayer is een Thrashmetal band. En niet zomaar één. Eind jaren tachtig kwamen ze met een plaat die Reign in Blood heet. Met die plaat zetten ze een nieuw genre op de kaart. Slayer behoort samen met Metallica, Megadeth en Anthrax tot 'the big four'. De vier grootste en meest bepalende thrash bands van hun generatie.
In die tijd was ik helemaal idolaat van 'the big four' en alle bands die daar net buiten vielen. Ik liep rond met een spijkerbroek zo strak als een maillot en haren tot op mijn schouders. Ik speelde ook in een metalband en het was mijn grote droom om een plaat uit te brengen. Een langspeelplaat welteverstaan. In die tijd kwam muziek uit op langspeelplaten in een grote kartonnen hoes. Je kon ze kopiëren naar een cassettebandje voor in je Walkman. Stichting BREIN bestond nog niet.
Zoals mijn vaste lezers inmiddels wel weten ben ik wegens gebrek aan talent maar opgehouden met het maken van muziek. Daar deed ik veel anderen een groot plezier mee. Uiteindelijk ben ik een brave kantoorslaaf geworden en is mijn droom om grote gitaarheld te worden in duigen gevallen. Dat was best even lastig. Ik was er jarenlang van overtuigd dat het me zou gaan lukken. Ik zou het helemaal gaan maken; lekker touren met de band, iedere avond weer ergens anders spelen, of van 's ochtends vroeg tot 's ochtends vroeg in de studio hangen om de meest bizarre nummers en de grootste hits te verwezenlijken. Niet dus. Inmiddels heb ik er vrede mee. Sterker nog, als ik na een dag zware kantoorslavenarbeid thuiskom, vind ik het heerlijk om thuis te zijn, bij mijn meisje en onze zoontjes. Ik moet er niet aan denken om ze lang te moeten missen.
Als Slayer in de buurt komt spelen dan ben ik meestal nog wel van de partij. Oordoppen in, een paar pilskes, zeker, maar niet meer strontlazarus. Nog altijd sta ik met bewondering te kijken naar deze mannen. Ze hebben stronteigenwijs een nieuw genre op de kaart gezet en geen enkele concessie gedaan. Hun muziek was de meest agressieve metal die je je maar kunt voorstellen en die je trommelvliezen aan stukken kauwt. Ze leven nog altijd het leven waar ik als jonge jongen van droomde. Gasten waar ik tot op de dag van vandaag enorm tegen opkijk.
En dan ineens dit bericht. Hanneman is niet meer. Ik wist wel dat hij niet meer kon spelen vanwege een bacteriële infectie, het gevolg van een spinnenbeet. Zeldzame pech. Leverfalen was de oorzaak, zo las ik. Geen idee of die bacteriën daarvoor gezorgd hebben, of dat hij zelf zijn lever om zeep gezopen heeft. Hoe dan ook, vandaag heb ik in mijn burgermansOpel nog maar eens Reign in Blood opgezet. Snoeihard. Vanavond zuip ik een fles booze leeg op Jeff. Er bestaat geen twijfel dat ze in het hiernamaals een speciaal plekje voor hem hebben gereserveerd. Hell Awaits!
