HZO - Die kleine etterbakken toch!

Iedere zondagmorgen deel ik als Het Zondags Orakel mijn gedachtekronkels over een column of columns van de afgelopen week. Voor de goede orde: ik heb niet altijd gelijk. Ik heb wel altijd een mening.

Vandaag opnieuw over kinderen, maar ook een beetje over onszelf.

Positief opvoeden – Zonnetje40
Doorgaans behandel ik op zondag twee columns. Maar soms kan één column zo veel vragen en gedachten bij me oproepen, dat ik daar alle inspiratie al in kan vinden. Trudy heeft me deze week in ieder geval ruim voldoende voer tot nadenken gegeven. Waarvoor mijn welgemeende complimenten.

Laat me beginnen met die opvoedkundige programma's. Is het bestaan van dit soort programma's eigenlijk al geen schande genoeg? Op zich sta ik volledig achter hun opvoedkundige boodschappen hoor. Maar ik zou me kapot schamen om zo'n programma over de vloer te halen. Je moet toch volledig blind zijn voor je eigen falen als je een televisieprogramma in huis durft te halen om jou te vertellen hoe je je kinderen op moet voeden? En als ze dan door de instructies inzien wat ze allemaal fout deden? Dan doe je toch alles om te voorkomen dat zoiets wordt uitgezonden?

Maar het wordt dus ook druk bekeken. Ik vraag me dan af of dit vanuit leedvermaak is of dat ouders denken hier nog wat van te kunnen leren. In beide gevallen zouden de kijkers zich ook kapot moeten schamen. Leedvermaak ten koste van kinderen is zowat het laagste wat je op televisie kunt brengen. En wie denkt er als ouder nog wat wijzer van te worden, is waarschijnlijk zelf om compleet verkeerde redenen aan kinderen begonnen.

Fatsoenlijk je kinderen opvoeden is in regels samen te vatten. En dus is het ook aan te leren. Een gezinscoach kan hier heel veel in betekenen als ouders de regels nooit hebben geleerd of door omstandigheden niet toe hebben kunnen passen. Of erger: niet toe hebben willen passen. Of is het niet bijna altijd een kwestie van niet willen?

De regels voor een fatsoenlijke opvoeding zijn simpelweg samen te vatten in positieve aandacht aan je kinderen geven. Soms is streng zijn positief. Soms is luisteren positief. Soms is meedenken en meegaand zijn positief. Een ouder die aandacht aan de kinderen geeft, hoef je niet te vertellen wat op welk moment goed is. Maar hoe weet je dat als je om 8:00 uur al op je werk moet zitten en ergens rond 20:00 uur pas hebt gegeten, de afwas hebt gedaan en écht persoonlijke aandacht voor je kind(eren) hebt? Als je nog kleine kinderen hebt, moeten ze om 20:00 uur alweer op bed liggen. Hoelang heb je ze dan écht gesproken? Een halfuurtje?

Toch is dat een keuze. Wil je aandacht aan ze geven en leren wat goed is voor je kinderen of heb je meer aandacht en tijd voor die dertig medewerkers waar je leiding aan wilt geven? Het geld is best lekker, maar wat maak je thuis kapot? Persoonlijk vind ik dat een gerechtvaardigde vraag. Hoeveel geld moet je verdienen om te rechtvaardigen dat je minder aandacht voor je eigen kinderen hebt?

Begrijp me goed. Ik respecteer het werk dat gezinscoaches doen. Maar is het eigenlijk geen grote schande dat onderhand op iedere school een gezinscoach werkzaam is? Dat we binnen onze families niet meer bij een vader, moeder, broer of zus om goede raad kunnen? Omdat alle vaders, moeders, broers en zussen inmiddels ook allemaal fulltime tweeverdieners zijn?

“The Nanny.” Dat wordt toch ergens halverwege de avond uitgezonden? Liggen de kinderen dan al op bed of moeten ze hun bek houden omdat jij televisie wilt kijken? Hoe dan ook: je hebt weer drie kwartier geen aandacht aan je eigen kinderen besteed. Een gemiste kans.