En dan heb je kanker

Vage klachten, daar begint het vaak mee. Moe ook, erg moe. Maar dat is te verklaren, het waren drukke tijden. De kinderen moesten wennen op de basisschool en op het werk waren het zware tijden, maar de kentering lijkt ingezet en het gaat weer naar de zwarte cijfers. Goed uitrusten in de vakantie en dan kan je er weer tegenaan. Maar de klachten blijven en worden zelfs sterker. Toch maar eens naar de dokter gaan. Die stuurt je door naar het ziekenhuis voor onderzoek en dan komt het gesprek en het slechte nieuws; u heeft kanker meneer.

Je wereld stort in. Je kan het niet geloven. Kanker hoor jij niet te krijgen. Andere mensen krijgen het, maar niet jij. Wat moet je doen? Onmiddellijk vliegen er allerlei scenario's door je hoofd. Hoe lang heb je nog? Is er een toekomst? Hoe ziet die eruit? Is het te behandelen? Hoe? Hoe moet het met de kinderen? En boven dit alles hangt een grote, zwarte wolk die zegt: "Ik ga dood".

Als je het bericht krijgt dat je kanker hebt, weet je niet wat de prognoses zijn. Sommige vormen kunnen prima behandeld worden, andere zitten op de verkeerde plek of zijn reeds te ver gevorderd. Ook na een succesvolle behandeling blijf je als ex-patiënt de angst houden of het niet terugkomt. Bij de jaarlijkse controle hangt iedere keer weer het zwaard van Damocles boven je hoofd en is het hopen dat hij blijft hangen. Zelfs na vele jaren kan het de kop weer opsteken, zoals bij mijn vader waar vijfentwintig jaar na een operatie een hersentumor toch weer terugkwam.

"U heeft kanker." Dagelijks krijgen heel veel mensen dit slechte nieuws te horen. Gemiddeld per dag, inclusief het weekend, zijn dat er tweehonderd. Dat zijn er ieder uur acht, twee per kwartier. Elk kwartier. Vierentwintig uur per dag, elke dag van het jaar. Behalve de 73.000 nieuwe gevallen overlijden er jaarlijks 39.000 mensen aan de gevolgen van kanker, waarmee het de belangrijkste doodsoorzaak is in Nederland. Dit betekent dat iedereen wel een familielid of vriend heeft die aan deze ziekte ten prooi is gevallen.

Ondanks deze cijfers blijft iedereen denken (hopen) dat hij of zij gespaard zal blijven. Ik net zo hard. Maar na afgelopen week ben ik er wel weer meer over na gaan denken. Een week waarin een vroegere collega veel te jong is overleden aan deze vreselijke ziekte en een andere vertelde dat hij er de afgelopen twee jaar, met succes, tegen gestreden heeft. Het geeft maar weer eens aan dat er nog steeds heel veel onderzoek nodig is naar het voorkomen, vroeger herkennen en bestrijden van kanker.

Voor dat onderzoek is geld nodig. Veel geld. Op 9 juni is er een grote inzamelingsactie van de stichting Alpe d'HuZes. Op die dag wordt door fietsers de Alpe d'Huez beklommen onder het motto "Opgeven is geen optie". Die fietsers kun je sponsoren. Het doel is om die dag zes maal de Alpe d'huez te beklimmen. Vorig jaar is met deze actie meer dan twaalf miljoen euro opgehaald. Het doel voor dit jaar is twintig miljoen. Twintig miljoen die voor de volle 100% besteed gaat worden aan onderzoek. Onderzoek dat hard nodig is.

Dit jaar gaat Urban Steijn, de vroegere collega waar ik het eerder over had, ook meefietsen. Zijn doel is om tweemaal de top te halen. Hij zoekt nog sponsors. In zijn eigen woorden: "Doneer een bedrag waar je moeite mee hebt (je moet het wel voelen hè J). Denk maar zo: Jij hoeft alleen maar te storten. Ons gezin heeft 2 jaar afgezien en op 9 juni hangt mijn tong op het stuur. Kom op. Doe wat je kan, je wordt er blij van!"
Steun Urban en steun het onderzoek naar kanker.
En Urban, het gaat je lukken!