Happiness is the road

Ongeveer een jaar geleden beleefde mijn broer een zwaar motorongeluk. Al met al viel de lichamelijke schade relatief mee en ging de revalidatie sneller dan verwacht.
Geluk. Was het ongeluk een paar meter eerder of later gebeurd dan had het er allemaal een stuk ernstiger uitgezien.
Voor de motor kon het niet veel ernstiger. Die was total loss. Ik had niet verwacht dat mijn broer snel weer een nieuwe motor zou kopen. Ik had helemaal niet verwacht dat zijn vrouw hem er een liet kopen.

(Evangeliseren, het geloof ‘verkopen,’ werkt volgens mij nooit. Tenzij de toehoorder al interesse heeft in het geloof. Als dat zo is dan had hij of zij het geloof ook wel gevonden zonder de evangelist. Zouden mensen die geen interesse hebben in het geloof ooit worden overgehaald door een evangelist?)

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en hij heeft een nieuwe motor gekocht. Een indrukwekkende rode machine. Een Ducati, "uiteraard."
Hij houdt van de romantiek van het motorrijden. De vrijheid, de snelheid, de spanning. Al zal hij het, denk ik, nooit zo beschrijven.

(Ik moet gaan verkopen. Tastbare zaken, niet tastbare. Om het even wat. Als ik ooit afhankelijk wil worden zal ik bergen geld binnen moeten slepen. Het gaat er om dat je mensen weet te overtuigen. Met een goed verhaal, uiteraard. Maar vooral met een goed product.)

(Natuurlijk. Dat is het…)

Ik zal nooit een motor kopen, schat ik in. Laat staan dat ik mijn rijbewijs zal halen. Mijzelf enigszins kennende zal ik er een maand heel enthousiast op rijden om hem vervolgens in de schuur te zetten waar het grote rotten kan beginnen.
Dat zal mijn broer niet gauw gebeuren. Hij gaat geregeld een eindje rijden. Naar familie, naar zijn werk, naar waar zijn gevoel hem heen stuurt.
Achterop zitten daarentegen vind ik heerlijk. Als broerlief vraagt of ik zin heb om samen op pad te gaan zeg ik zelden 'nee.'

(Iedereen weet dat wanneer je een huis verkoopt het slim is om verse bloemen in huis te zetten. Als het je lukt om de dag voordien een appeltaart te bakken dan moet je het zeker niet laten. Die geur stelt eventuele kopers op hun gemak. Het zorgt ervoor dat ze zich thuis voelen. Maar zoals gezegd, iedereen weet dat. Zou het juist daarom niet averechts werken? Dat mensen extra op hun hoede en extra kritisch zijn wanneer er tal van bossen bloemen in een huis staan en wanneer de appeltaart je tegemoet walmt wanneer je de deur opent?
Wat je eigenlijk zou moeten doen…)
 
Van de week moesten we zijn auto wegbrengen naar een gehucht in Friesland. Ik reed er in zijn auto heen, mijn broer met de motor er achteraan. En na het afgeven van de wagen reden we samen op de tweewieler terug.

(Wanneer een verkoper vriendelijk en sympathiek is zijn we eerder geneigd iets bij hem te kopen dan wanneer hij iet wat humeurig en teruggetrokken is. Hoe zit dat wanneer ik een straatkrant zou kopen? Zou ik een straatkrant kopen van een goed gehumeurde zwerver?)

Bij de eerste bocht zag ik nog een onaangename dood voor me maar na een paar minuten was ik gewend aan de machine en kon het grote denken beginnen.
Ik weet niet wat het is maar wanneer ik achter op die motor zit ontstaat er echt een gevoel van grote vrijheid. Vrijheid om te denken.
Tijdens de anderhalf uur die we reden kon ik een goed en sluitend antwoord vinden op iedere vraag die ik bedacht. Hoe debiel de vragen ook waren.

(Mensen die producten kopen van mensen die langs de deuren sleuren met hun wonderbaarlijke producten zijn domme mensen. En het feit dat die handel nog steeds bestaat bewijst dat er genoeg domme mensen zijn. Zou er al een boek voor deze mensen bestaan wat hun afremt en leert om geen producten meer aan de deur te kopen? Als ik dat boek zou schrijven, zou het dan lukken om die deur aan deur te verkopen? Pff, gelul. Ik zou natuurlijk wel kunnen…)

Mijn hoofd liep om. Het ene idee na het andere. Alles leek onsamenhangend. En tegelijk volledig geordend.
Anderhalf uur begreep ik alles.
Anderhalf uur kende ik geen twijfel.
Anderhalf uur was ik echt gelukkig.

(Achterop een motor zitten is zalig. Ik kan dat af en toe doen omdat mijn broer een motor heeft. Zou er een bedrijfje bestaan die achteropritjes verkoopt? Voor mensen die geen broer hebben met een motor. Moet ik misschien toch mijn rijbewijs halen? Als ik dan…)

De volgende dag was ik alle antwoorden en ideeën kwijt. Ik kon aan niemand uitleggen wat ik allemaal gevonden en uitgedacht had. Zelfs niet aan mijzelf. Vooral niet aan mijzelf. Ik was weer onwetend als altijd.

Happiness is the road.