Brieven aan Bas (2)
Eerste deel lees je hier: http://frontpage.fok.nl/column/4978/1
Hallo Bas,
Wat ontzettend flauw van je om me het recept van de soep te sturen. Je weet dat ik amper een ei van een kiwi kan onderscheiden. Het duurde überhaupt nogal lang voordat ik enige vorm van correspondentie uwer kant vernam. Vast en zeker druk gehad met de feestdagen daar. Je vrouw wil dat je thuis blijft en niet naar de kroeg gaat en je zoontje verwacht natuurlijk ook de nodige aandacht van je. Het is een zwaar bestaan, ik begrijp het.
Ben zelf de feestdagen redelijk goed doorgekomen. Leek in eerste instantie vrij onmogelijk zonder Sam. Maar heb het redelijk opgelost door me vol te laten lopen en wat door de stad te zwerven. We hebben hier een kroeg, ‘De Bloempot’. Een uitermate vervelende tent met een nog vervelender DJ die de boel goed weet te verzieken. Ik heb sowieso nooit goed begrepen wat een DJ in een kroeg te zoeken heeft. Een DJ hoort in een discotheek te draaien (hoewel, eigenlijk hoort een DJ aan de hoogste tak van een boom te hangen) en nergens anders. In het dagelijkse leven moet hij vooral weinig uitvoeren en plaatjes verzamelen van artiesten die er niet meer toe doen, maar niet nog een keer bijbeunen op een plaats waar je, als het even meezit, een goed gesprek kunt voeren. Deze DJ was nog aan de jonge kant (schat hem een jaar of... 19. Ben doorgaans zeer slecht in het schatten van leeftijden dus tel of trek er nog zo’n vier jaar vanaf) en ik verbaasde me werkelijk over zijn uitrusting. Naast de twee draaitafels kregen we te maken met een arsenaal aan knopjes waaruit (nadat de DJ in kwestie met een haast bovennatuurlijk inzicht op diezelfde knopjes had gedrukt) een aantal bliepjes en andere vreemdsoortige klanken te horen waren. Dit alles om de plaat ‘op te leuken’. Het werd er vooral vervelender door, en dat meende ik na een aantal glazen Duvel ook duidelijk te moeten maken aan de plaatjesdraaier.
Het viel nog van me mee dat ik niet meteen mijn lege fles Duvel naar zijn kop had gesmeten. Of met mijn zakmes over zijn heilige plaatjes ging krassen. Ik vroeg me af of ie ook wat van New Order bij zich had, als-ie toch alleen van plan was stampmuziek te draaien. De staatsmongool had zijn hoofdtelefoon op en deed of hij me niet zag. Ondertussen knipoogde hij nét iets te overdreven richting het vrouwelijke bezoek. Ik sloeg met mijn vuist op de tafel waarop de draaitafel stond zodat er enkele beats per minuut de mist ingingen. Niet dat iemand het merkte, ik mikte goed op een andere beat zodat het leek alsof het zo hoorde. Puur toeval. De dj had het echter dondersgoed in de gaten omdat zijn lp nu opeens enkele minuten verder versprongen was - dat betekende dat er sneller dan verwacht een nieuwe op de draaitafel moest komen. Maar daar begon hij niet aan voordat hij me giftig aankeek, zijn koptelefoon afsmeet en mij op een vulgair gebaar trakteerde. 'New Order', brulde ik. 'En verdomme snel een beetje, doe maar Blue Monday.' Hij negeerde mijn verzoek en draaide zich om richting platenbak alwaar hij weer een onbeduidende discoschijf tevoorschijn haalde.
Ik kreeg er goed de balen in en probeerde de zaak wat op te hitsen door een behoorlijk beschonken gast naast me aan te sporen hem later, als de tent zou sluiten, op te wachten in een donker steegje en van zijn platen en tevens oersaaie kop te ontdoen, maar er was geen enkele vorm van communicatie mogelijk. Een eenzame man aan de drank spreekt niet. Maar huilt. Ik huilde ook.
Maar niemand die het hoorde. Ik huilde dagenlang zonder één traan te laten. Dat heb ik van Sam geleerd. Op een bierviltje probeerde ik het nog eens.
----------------------------------
Liefste,
Al twee maanden voorbij. Ik tel de dagen alsof ze mijn laatste zijn. De kuur wil maar niet helpen. De eenzaamheid grijpt me bij mijn strot en drukt steeds dieper mijn keel dicht. Rustig ademhalen kan ik als mijn ogen zwaar worden. Zwaar van zoveel terugblikken die als een slechte film aan me voorbij trekt. Elke dag weer. Ik zeg 'slechte' omdat het script een happy end nodig had. En dat kreeg het niet. De aftiteling is daarbij nog eens zeer karig. Wij waren de hoofdrolspelers en daarmee uit. Niemand verzorgde het licht, de acquisitie, make-up en ga zo maar door. We deden alles zelf. Zonder tekst, zonder verhaallijn maar bovenal, zonder vervolg.
-------------------------------------------
Ik stopte het viltje in mijn jaszak en besloot 'De Bloempot' te verlaten. Maar niet voordat ik nog een ferme hengst aan de arm van de platenspeler van de DJ gaf. Trok vervolgens de deur net iets te hard achter me dicht en begon te huilen. Maar nu wel met geluid.
Tweede kerstdag heb ik vooral met een kater in bed gelegen. Hij heet Jeroen. Het beest brengt me nog enige warmte in de kille kamer van het klooster (daar woon ik immers, weet je nog?). In de namiddag ging mijn telefoon. Nam op met de gebruikelijke groet en de persoon aan de andere kant van de lijn was niet eens verkeerd verbonden. Alweer een meevaller. Betrof een vriend die informeerde of ik nog onder de levenden was en of ik een biertje bliefde. De goede man woont in een gehucht met welgeteld één kroeg en de bussen reden een zondagsdienst (wat wil zeggen, ze reden helemaal niet) dus ik bedankte. Stapte mijn bed uit en schonk mezelf een meer dan royale borrel in. Jeroen kwam alweer aan mijn voeten liggen. Het beest is gek op me. Ik viste tussen de stapels brieven aan Sam, die ik nooit durfde op te sturen, een lange versie van een stuk waar ik uren over had gedaan. Zou het straks lezen, als ik weer ergens zou belanden waar ik eigenlijk niet wilde zijn. Het lot bepaalt. Gelul, ik bepaal zelf wel waar ik naar toe ga, maar ik luister nooit naar mezelf. Het lot dwingt me. Ja, dat is het.
Luister jij wel eens naar jezelf Bas? Of luister je vooral naar je vrouw? En naar je verantwoordelijkheidsgevoel... Godallemachtig wat heb jij een verantwoordelijkheidsgevoel. Het is bijna ziekelijk. Begrijp me niet verkeerd, ik heb er veel respect voor. Het is toch een knop die je telkens maar weer moet omzetten als het leven leuk dreigt te worden, is het niet? Tenminste, het lijkt altijd alsof verantwoordelijkheid roet in het eten gooit op het moment dat je nergens zorgen om maakt en zogezegd 'de boel de boel' laat. Jezus, dat ik zoiets uit mijn vingers enz. Alsof de verantwoordelijkheid telkens weer op je wacht als er geen vuiltje meer aan de lucht lijkt te zijn. Dat je daar met zoveel stijl mee om kan gaan, grote klasse.
Ik zette zacht de radio aan want in plaatjes draaien had ik even geen zin. Ben geen DJ.
