De aanhouder wint!
"Nou dat was het dan...doei,en misschien zie ik je wel weer eens" waren de laatste woorden die de directeur uitsprak en hem daar mee van zijn voorgezet onderwijs "afschopte".... Verzonken in een state-of-mind van een dergelijk niveau als de komkommer die hij aan het 'plukken' is. Het zestiende uur van de vijfde dag van de derde week van de achtste maand van zijn zestiende jaar. Vrijdag, equals bijna weekend. Vaag verstaanbare geluiden afkomstig van kwebbelende huisvrouwen verstrikt in dialogen vol met groot spraak over hun "grote jongens" en "lieve meisjes". Afvragend wat zijn eigen moeder over hem zou denken. Hij voelde oorzaak van het plakkende T-shirt tegen zijn rug ook vanuit zijn okselholte langs zijn bovenarm omlaag sijpelen. Maar niet alleen zijn rug en oksels waren slachtoffer van het onvermijdelijke euvel, ook zijn schaamstreek leek met bizonlijm aan elkaar geplakt. Maar niet alleen het plakkende effect van zweet was in deze situatie een bron van ergernis, ook de wondjes die de komkommerplant takken achterlieten in zijn nek en armen werden door de uitzet van deze lichaamsvloeistof geteisterd door het brandende effect teweeg gebracht door het hoge zoutgehalte in de vloeistof. "Hoelang nog?" was de vragende gedachte met de hoogste prioriteit schreeuwend om een antwoord. Een zucht slakend kijkt hij op zijn telefoon en ziet dat er nog ongeveer zestig minuten moeten verstrijken voor hij uit deze "groene hel van bladeren en dikke stompe groente" mag vertrekken.
Een jaar later. Het is een warme dag, mooi weer en de zon verblinde zijn ogen. Geroezemoes van "medeleerlingen" (lees: criminelen incognito en bajesklanten in spe). Weinig op zijn gedachten op het vooruitzicht van de overvolle en veel te warme bus na. Hier zit hij dan op een school die moet gaan bekijken waar zijn interesses liggen voor een andere opleiding. Het is gewoon een soort straatjongeren opvangcentrum voor kinderen die te lui of te dom zijn voor een echte opleiding maar die nog altijd leerplichtig zijn. De meeste adolescenten hier antwoorden of de vraag "Wat wil je later worden?" met: "Uitkeringstrekker overdag en 's nachts drugsdealer". Het niveau van komkommerplukkende huisvrouwen lag driemaal hoger dan de intelligentie van menig leerlingen op dit "tussenstation van kind naar crimineel". Nog even en hij kan hier weg...
Een jaar later. De eerste die klaar is staat op en levert zijn blaadje in. "Pfff", hoort hij in verschillende vormen en tonen. Het volgeschreven blaadje ligt voor zijn neus te wachten op het moment van inlevering. Nog maar een derde keer nakijken dan. Nee nog steeds blijven alle antwoorden hetzelfde en is hij overtuigd van de correctheid van die antwoorden. Het kan toch niet zó makkelijk zijn... hij is geen kei in wiskunde maar dit kon hij zelfs op zijn sokken met zijn broek op de enkels. Meerdere mensen schijnen klaar te zijn want het wordt onrustig in het lokaal door het op en neer lopen van mensen. Sommige kennen elkaar en praten zacht na over de intaketoets. Anderen worden gevraagd nog een blaadje opdrachten te maken. Dat kregen we van te voren te horen maar voor iedereen bleef het een raadsel of het een positief of een negatief was. Uiteindelijk is ook hij het nakijken en dubbelchecken zat en levert het blaadje in. "Even terug op je plaats gaan zitten jongeman", vraagt de vrouw die de intaketoetsen afneemt. Ik ga zitten en zie dat mijn blaadje van de stapel wordt afgeraapt. Het zweet breekt me nu aan alle kanten uit. Is ze nu punten aan het neer zetten of antwoorden door aan het strepen? Wat als ik iets over het hoofd heb gezien... Zo ben ik... ik presteer niet goed onder druk. Oh nee ik ga vast en zeker onvoldoende scoren. De vrouw wenkt mij en ik sta (lees: vlieg) op dat commando op.
"Dat was alles je hoort nog van ons".
"Ik hoef niet nog een blaadje te maken?"
"Nee"
"Is dat goed of slecht als ik vragen mag?"
"Dat mag ik helaas niet zeggen, maar als ik jou was zou ik me niet druk maken"
De daarop volgende knipoog van een plus minus vijftig jaar oude vrouw met slechte make-up, uitgroei en diepe kraaienpoten (pootjes zou een understatement zijn) mooiste knipoog die ik ooit van een vrouw had gehad. Nu kon ik met een gerust hart... weg.
Een jaar later. "Willem T. VMBO diploma!!." Een in zijn oren daverend applaus steeg op van de mensen die onder aan de trap stonden te juichen voor ook zijn behaalde succes. Zijn vader en moeder staan hem als schijnwerpers toe te stralen. Nu nog even die trap af, het felbegeerde papiertje in ontvangst te nemen en dan alle felicitaties ontvangen. Hier is ie dan... de dag des ommekeer. Vanaf nu zal alles beter worden. En laat in de nacht vat hij een slaap met nog steeds een glimlach van oor tot oor op zijn gelaat die er ongetwijfeld niet van af valt te slaan.
Twee en een half jaar later. Het tweede jaar van zijn MBO opleiding ICT MBO is met succes afgerond en plannen zijn gemaakt om na het MBO door te schieten naar HBO. Het is een stralende dag terwijl hij naar buiten aan het staren is. Nadenkend over hoeveel geluk hij heeft gehad dat hij zo een liefdevolle en steunende familie heeft. Maar vooral dat hij door heeft gezet om toch iets van zijn leven te maken. Met deze column wil hij jullie een wijze raad geleerd uit eigen ervaring meegeven.
De aanhouder wint!
Nog een uurtje werken en ik ben hier weg...
