De Kringloop maffia
Toen ik nog studeerde had je in elke stad wel zo'n winkeltje waar je 2e kans apparatuur vandaan kon halen, voor een prijs die je als student goed kon betalen. Mijn koelkastje kwam voor het luttele bedrag van 35 gulden uit zo'n winkeltje in Eindhoven, en ook de tv waar ik mijn hele studietijd naar gekeken heb, kocht ik voor 25 gulden van zo'n winkeltje. Ik kan dus zeggen dat ik het fenomeen goed kende, en er graag gebruik van heb gemaakt toen mijn inkomen zwaar afhankelijk was van mijn stufi en allerlei onregelmatige bijbaantjes.
Mijn liefste is een frutselkoningin. Als een vis in het water loopt ze rommelmarkten af, van kraampje naar kraampje, op zoek naar dat ene, perfect in ons interieur passende, frutseltje. Pure ontspanning. Sinds kort is er bij ons in de buurt een Kringloopcentrum. U kent de spotjes wel op radio en tv. U wordt uitgenodigd om uw afgedankte radio, tv, koelkast etc, in te leveren. Deze mensen kijken dan of ze er nog iets van kunnen maken voor mensen met een kleine beurs. Wat een mooi initiatief hé?
Lief had al een paar keer gevraagd of we niet eens een kijkje konden gaan nemen, want ze vermoedde dat ze daar vast wel wat frutseltjes van haar gading zou kunnen vinden. Op een zaterdagmiddag, het weer zat tegen, dan eindelijk naar de overkoepelde bazaar getrokken hier in de buurt. Uit mijn ervaringen had ik een beeld gedestilleerd van een omgekeerde garage met opgestapelde spullen, en een 'in overal gestoken meneer' die met een shagje op zijn lip prijzen riep als je hem daar om vroeg. Niets was minder waar.
De moderne kringloopwinkel is een geoliede machine. De winkel heeft makkelijk het oppervlak van een ruime V&D-vestiging, en de spullen zijn gecategoriseerd opgesteld. Potjes bij de pannetjes, platen bij de cd's en boeken, tafels bij de stoelen, radio's bij de TV's. Ik was blij verrast.
Tenminste dat was ik. De kringloopwinkel, de winkel voor de mensen met de kleine beurs, is verworden tot een hangplek voor de kringloop-maffia. Geen overalls, maar trainingspakken met gevaarlijk uitziende randgroep jongeren erin bevolken de winkel. De prijs hoef je niet te vragen, die staat er met stickers op, en nee, daar kan niet over worden onderhandeld.
Ik zal een voorbeeld geven. Voor de mensen met de kleine beurs heeft een van de trainingspakken een "partijtje" DVD-spelers op de kop weten te tikken. Merk nooit-van-gehoord, voor de schamele prijs van 75 euro. Dezelfde DVD-spelers van een ander merk stonden een week geleden in de drogist bij de kassa voor 49 euro. Een metertje of drie verwijderd van de DVD-spelers staat een gratis opgehaalde tafel met een paar gammele stoelen. Ik bekijk de spullen en gok dat het geheel een 50 euro zal moeten opbrengen. Niet in de nieuwe Kringloop-formule. De sticker zegt vrolijk 175 euro, en tot mijn verbazing is dat ZONDER de stoelen. Ik vraag lachend aan de verkoper of dat een foutje is. Deze bijt me toe dat ik normaal moet doen, en dat anders daar de deur is. Tot zover de klantvriendelijkheid. Het bezoek laat een indruk van enorme geldklopperij bij ons achter en we besluiten de kringloopwinkel in het vervolg te mijden.
Deze week hadden we een nieuw bankstel laten afleveren bij ons thuis. Ons oude bankstel mocht dus worden opgehaald. Zelf weggooien kost ongeveer 30 euro tegenwoordig, dus hadden we de kringloop-maffia maar gebeld. Zij hebben namelijk een contract met de gemeente, en zij mogen alle enigszins bruikbare spullen gratis gaan ophalen, en in hun winkeltje belastingvrij verkopen. Wat een deal! Ik had verwacht dat ze niet snel genoeg mijn oude twee- en driezittertje kwamen ophalen om er geld aan te verdienen.
De mannen, twee in Australian trainingspakken gestoken ex-gedetineerden, lopen naar de bank toe. ze kijken even, en dan belt er één aan.
"Die troep nemen we niet mee, meneer."
"Pardon?"
"Ja, dat is niet te verkopen, die kleur loopt niet."
"Hoe bedoelt u?"
"Ja, ik mag hem niet mee nemen van mijn baas, het magazijn is te vol."
"Maar de bank is toch niet kapot, en hij is in redelijke staat."
"Ik weet het, maar mijn baas heeft het gezegd, dus ik kan er niks aan doen."
En weg rijden de twee hevig naar marihuana ruikende ophalers.
Ik heb nog kwaad de telefoon gepakt en de geprobeerd mijn gelijk te krijgen bij de baas van deze twee heren, maar dat bleek onbegonnen werk.
En zo is de kringloop-maffia een feit. Diezelfde dag heb ik de bank zelf naar het stort gebracht, en het kostte me maar liefst 35 euro om hem weg te mogen gooien. Maar goed, weg is weg.
Een week later zit ik in de kroeg het gesprek af te luisteren tussen twee erg aantrekkelijke jonge dames. Ze was pas hier komen wonen, en de inrichting van haar studenten flatje was zo goed als klaar. Of haar vriendin de bank wilde zien die ze voor 70 euro had gekocht bij het kringloop centrum, ze had er een foto van op haar mobieltje. Ik durfde niet te kijken, maar keek toch.
Mijn humeur was die avond om op te schieten.
