Interessant?
Gaandeweg de gesprekken kwam ik tot een vreemde conclusie. Naar mate de alcoholtoename vordert, neemt het gespreksniveau toe. Natuurlijk geldt dat maar tot op zekere hoogte, want als er teveel alcohol genuttigd is dan worden de gesprekken eigenlijk te vaag voor woorden.
Zo kwamen we op een boeiend punt, namelijk de vraag "wat maakt iemand interessant of leuk?"
Dat is in beginsel een belangrijke vraag, omdat je hele manier van omgaan met mensen gebaseerd is op de mate van interessantheid van degene met wie je een gesprek hebt. Vind je iemand bijvoorbeeld intrigerend, dan zal je manier van spreken met iemand zeer vragend zijn, je wilt namelijk proberen om zo iemand te doorgronden, en dat doe je in feite doordat je hem of haar interessant vindt. Vind je, daarentegen, iemand leuk, dan zal de richting van je gesprek meer uitgaan naar het proberen te peilen of die ander jou ook leuk vind. Dan is er natuurlijk ook nog de optie niet interessant. Dan is het meestal zo dat je zeer kortaf en afstandelijk wordt, aangezien je het gesprek niet al te lang wilt laten duren.
Van deze drie opties is natuurlijk iemand leuk vinden de meest interessantste van allemaal. Want wat maakt iemand nu eigenlijk een leuk iemand voor jou? Om het vanuit een man-naar-vrouw standpunt iets toe te lichten: Is het de manier waarop ze loopt op straat?
Of krijg je meer een lekker gevoel als er een zachte, tedere glimlach om haar lippen speelt als je jezelf weer eens voor schut zet voor haar?
En als je iemand nu leuk vindt, komt dat dan door haar fysieke kenmerken, of is het iets wat ze ooit aan je vertelde?
Je kent dat soort onderlinge gesprekken eigenlijk wel. Nietsvermoedend zit je te eten, of je kijkt televisie, en ze vraagt zomaar uit het niets ineens aan je: "Vertel me eens, wat vind je nu eigenlijk zo leuk aan mij?"; Mijn eerste reactie zou zijn "Wat ik ook zeg, het zal nooit de lading dekken." of "Dit is zo'n vraag waarop ik geen antwoord kan geven."
Dan ga je terugdenken, en proberen het gevoel weer te vinden van toen je haar voor het eerst leuk begon te vinden. Wat deed ze op dat moment, waar waren we toen, wat deed ik op dat moment?
Meestal is het initiële moment dat je voor iemand viel niet meer terug te vinden, of je moet een van die zeldzame mensen zijn die met een versplinterende knal tot iemand aangetrokken werd. Meestal zal iemand dus gaan zoeken naar wat hij nu leuk vind aan haar, of andersom natuurlijk. Toch zijn dit soort vragen als ze rechtstreeks gesteld worden zeer verraderlijke valkuilen, een verkeerd antwoord kan de hele sfeer van een gesprek doen kantelen.
Geef je bijvoorbeeld aan dat je bent gevallen voor de bevallige manier waarop ze haar heupen wiegt als ze loopt, dan loop je nu eenmaal de kans om, ondanks je eerlijkheid, uitgemaakt te worden voor iemand die slechts naar de schil kijkt, en niet naar de innerlijke kwaliteiten.
Stel je daarentegen dat je de diepe poelen van zijn ogen zo mooi zijn innerlijke kracht vind weergeven, dan is de kans groot dat hij je antwoord ontwijkend vind.
Relaties zijn dus complex, niet alleen tussen stellen, maar ook tussen gewone gesprekspartners. In feite ben je dus je hele leven bezig met het laveren tussen gevoelens van mensen, en met het uiten wat men wil horen. En pas als je tegen iemand kan zeggen wat je vind, dan heb je het eigenlijk pas goed gedaan.
