Twee weken Tour
In principe zit het erop, de beslissing is gevallen, de Tour is beslist. Wederom heeft Lance Armstrong laten zien dat hij deze dagen oppermachtig is, en dat zijn grootste concurrent zelfs in zijn huidige goede vorm, slechts een concurrent in spe is.
Samen staan ze op een behoorlijk eenzame hoogte als klassementsrenners. Beiden hebben het in zich om de Tour te winnen, en Ullrich heeft slechts de pech dat hij, nu hij eindelijk in vorm is, een tegenstander heeft die nog beter is.
Toch zijn de Texaan en de Oost-Duitser niet alleen de gezichten van de Tour. Verhalen en anekdotes zijn er in elke Tour te vinden, zo ook in deze editie. Ondanks dat de renners nog niet in Parijs zijn aangekomen zijn er al weer enkele momenten geweest die historisch zouden kunnen worden.
Wat te denken bijvoorbeeld van voormalig sprinter Laurent Jalabert, die ondanks een zware val in het verleden, en recenter, een val van een krukje de bergprijs gaat winnen? Er zijn maar weinig renners die z'n complete verschuiving van kunnen hebben meegemaakt. In de jaren voor Zabel en tijdens de laatste stuiptrekkingen van ene Oezbeek genaamd Abdoesjaparov stond er een nieuwe Franse held op. Deze sprinter leek voorbestemd om de nieuwe "groene" te worden voor nog jaren nadien. Helaas door een valpartij in volle sprint, tegen een fotograferende agent, leek Jalabert als profwielrenner een te vroege dood te zijn gestorven.
Na een jaar hertellen kwam de renner terug, en hoe. Inmiddels sprinter af, maar een goed tijdrijder won Jalabert diverse wedstrijden, waaronder het wereldkampioenschap tijdrijden. Deze omschakeling van sprinter tot tijdrjider had hem in de Tour, behalve de groene trui, nu ook eens de gele trui opgeleverd, maar de eindwinst was in de Periode Indurain voor de Fransman niet weggelegd.
Deze zomer leek het opnieuw einde oefening voor de oudste van de twee fietsende Jalabertjes, hij viel van een kruk, en zijn komende Tour leek van de baan. Maar wederom kwam de Fransman keihard terug. Hij won tot nu toe twee etappes, en zijn aanvallende rijgedrag heeft hem nu ook de roodbestippelde bolletjestrui opgeleverd. De drie grote truien aangehad hebben in je wielercarriere. Dat is maar voor weining moderne renners weggelegd. Laurent Jalabert is in eigen land ongelooflijk populair, slechts overtroffen door de populariteit van een dopingzondaar genaamd Virenque.
Elke jaar kent een Tour wel zijn prachtmomenten. Vorig jaar het moment dat Armstrong en Pantani in een man tegen man gevecht hard de Tourmalet opvlogen, waarbij Armstrong “Il Elefantino” keurig liet winnen omdat zijn gele trui belangrijker was dan de dagzege. Later zou Armstrong toegeven dat hij nooit meer coulant zou zijn, omdat Pantani verklaarde dat hij de sterkste die dag was.
Dit jaar is er al een mooi moment geweest.
Dinsdag reed het peloton de etappe naar de Alp d'Huez. De hele dag reed de Telekom ploeg voor Ullrich op kop, om zo te proberen Armstrong af te matten. De Amerikaan brak niet, maar leek wel te buigen. Hij reed de hele etappe een beetje achterin de groep mee en leek geen goede dag te hebben.
Aan de voet van de Alp d'Huez werd er meteen een stevig tempo gereden. Nadat Armstrong zijn laatste knecht verloor nestelde hij zich mee op kop, keek over zijn schouder en vertrok.
Ullrich moest even passen om het goede verzet te vinden, het contingent Spanjaarden kon alleen maar naar de rossige Duitser kijken, en ondertussen vloog Armstrong ontketend omhoog richting de eenzame koploper Roux.
De hele Telekom ploeg was erin getrapt. De hele dag hadden ze met man en macht geprobeerd de Amerikaan eraf te rijden, maar de Texaan liet nu even zien wie de baas is. Uiteindelijk finishte de Amerikaan met twee minuten voorsprong op Ullrich met een verbeten en machtig gebaar op de top van de Alp d'Huez.
Telekom restte slechts nog het likken van de wonden.
De hele klim heb ik vol verbazing, en vol bewondering de race tussen de vluchter Roux, de machtige Texaan Armstrong, en de stampende Duitser Ullrich gevolgd.
Geen enkel moment kon ik begrijpen dat mensen dit geen prachtige sport vonden. Doping of niet, ploegenspel of niet, dat viel allemaal weg tegen de beelden op mijn tv. Drie verschillende stijlen van rijden. Drie mannen die ieder aanspraak konden maken op de dagzege, en misschien meer. Elke seconde van het verslag groeide mijn enthousiasme.
De dag erna hoorde ik van verschillende mensen dat het allemaal maar dopingslikkers waren, en dat iedereen dit maar moest kunnen op die manier.
Ik zeg, wat maakt het uit? Als elke wielrenner slikt is er dus ook niet een die er voordeel van heeft. De soap rond de doping moet maar eens afgelopen zijn, en men moet nu maar eens beseffen dat wielrennen een mooie, heldendaden voortbrengende sport is.
We zitten nu middenin het "tijdperk Armstrong", maar aan een ander tijdperk lijkt een einde te komen. De Duitse sprinter Zabel lijkt voor het eerst in jaren naast de groene trui te grijpen door een Australier genaamd O'Grady. Zabel heeft wel al zijn twee (!!) etappe zeges op zak, maar het zal zijn eerzucht toch een beetje steken dat hij niet zijn 6e groene trui mee naar de Heimat mag nemen. Hier verwacht ik toch nog een felle strijd om.
Tot nu toe heeft deze editie van de Tour de France gebracht wat ik gehoopt had, alleen op een andere manier. Dankzij een belachelijke etappe, waarin het voltallige peloton op meer dan een half uur werd gereden, is de Tour dit jaar toch nog op een vreemde manier interessant geworden. Pech en valpartijen daargelaten is het klassement voor de gele trui wel beslist, maar ik denk toch nog dat er een interessante laatste week komt, en uiteindelijk hebben we toch een mooie Tour weer gehad.
