Is ze dan toch gek?
Wat niet zeggen wil dat ik haar op prijs stel, wat niet zeggen wil dat ik haar accepteer, en wat al helemaal niet zeggen wil dat ze bij me hoort!
Ze hoort dus niet bij mij.
Eerst was het nog erger, maar dat durfde ik bijna niet te zeggen. Want ze zet de wereld op haar kop, en iedereen ziet haar gewoon overeind.
Hoe kan je aan de overeind-mensen uitleggen hoe opzekop is? Het is heel vreemd als je er opeens achterkomt dat vreemde dingen makkelijker zijn dan gewone dingen.
Ik bedoel, hoe leg je uit dat het makkelijker is je vinger in je keel te steken en je eten weer uit te kotsen, dan het is om dat eten naar binnen te werken?
Je bent toch gek op het moment dat het makkelijker is om een mes te pakken en je open te halen, dan dat het is om de rare energie, de onuitputtelijke kracht op een andere manier kwijt te raken.
Het is raar dat het makkelijker is om jezelf pijn te doen, dan om jezelf geen pijn te doen. Want als je pijn hebt, duidelijk zichtbare pijn, gewóne pijn, dan weet je ten minste zeker dat je voelt wat je voelt, en dat je niet compleet gek aan het worden bent. Bloed op je been beeld je je niet in.
Op zich is het natuurlijk al hartstikke geschift dat het makkelijker is urenlang huilend in bad te zitten, dan dat het is om gewoon op te staan en naar je werk te gaan.
Maar nu zit ik in bad, en ik kan me er maar beter niet druk om maken dát ik in bad zit, want anders vind ik dat ook nog erg, en gaat het nog slechter. Het is toch al een soort verlies van de wedstrijd op het moment dat ik in bad belandt. Ondanks alle badolietjes en schuim en weetikveel is het natuurlijk helemaal niet leuk nietsdoent thuis te zitten als je van plan was gewoon met de wereld mee te draaien.
Maar als ik me dat ga bedenken wordt ik ook nog eens boos op mezelf, en ik huil nu toch al, dus daar schieten we niet al te veel mee op.
Met een scheermesje ga ik zurgvuldig mijn benen langs. Ik twijfel of ik mijn bovenbenen ook moet scheren, ik heb dit nog nooit eerder gedaan. Ik twijfel ook even of ik het mesje ik een korte beweging even horizontaal tegen mijn benen zal drukken, en bloed wil zien, maar die twijfel duurt korter. Dat doe ik natuurlijk niet, ik ga niet weer zo gek worden als vorig jaar.
Dit jaar blijven de lamellen gewoon stevig hangen en sneuvelt niet meer de helft van het serviesgoed.
Ik besluit dat er ook boven de knieën geschoren moet worden.
Terwijl ik dat doe, en meteen ook even mijn oksels, bedenk ik dat het raar is dat sommige kristallen schalen de onweerstaanbare aantrekkingskracht hebben om ze te laten vallen.
Net als het gevoel dat ik heb als ik op een balkon sta, dat ik zo zou kunnen vallen. Of als ik achterop de motor zit, en dat ik me af zit te vragen of het logischer is me er af te laten vallen in een bocht, of op een recht stuk weg, wat ik natuurlijk uiteindelijk niet doe. Maar het gevoel dat het kan is wel aangenaam.
Ik draai me weer om in bad en brand daarbij mijn rug aan de hete kraan. Ik kijk in de spiegel en steek mijn armen omhoog om te controleren of an het haar nauwkeurig verwijdert is.
Ik zie een meisje zonder okselhaar, met een nat hoofd, in een bad. Ze kijkt een beetje vertwijfeld.
Zou ze dan toch misschien wel gek zijn?
