Lost Judgment

Er wordt een lichaam in staat van ontbinding aangetroffen in een verlaten pakhuis. De hoofdverdachte heeft een waterdicht alibi: die is betrapt op een heel andere misdaad op exact hetzelfde moment dat de pakhuismoord zou hebben plaatsgevonden. Detective Takayuki Yagami gaat op onderzoek uit en komt terecht op een universiteit in Yokohama waar er van alles aan de hand is.

In de reviewmail kreeg ik de waarschuwing dat Lost Judgment zware onderwerpen als pesten en zelfmoord zou behandelen. Serieuze onderwerpen, die in het verhaal goed tot zijn recht komen, maar het is wel raar dat ik ondertussen scholieren naar de eerste hulp help door ze finaal in elkaar te slaan. Is de boodschap dan dat als je gepest wordt, je diegene compleet kapot moet rammen als wraak?

De gameplay van Lost Judgment is zoals de Yakuza-games en natuurlijk de eerste Judgment. Je hebt twee steden waar je kunt onderzoeken, vechten en minigames kunt spelen. Het gebied in Tokio, Kamurocho, is weer van de partij en Ijincho hebben ze ook weer uit de vrij verse mottenballen gehaald, dat kennen we nog de vrij recent uitgekomen Yakuza Like a Dragon. Het onderzoeken gaat zoals de vorige game maar heeft wat kleine nieuwigheden gekregen. In de basis: je kijkt rond naar aanwijzingen en presenteert die aanwijzingen later als bewijs.

Er zijn wel wat vernieuwingen en verbeteringen aangebracht tijdens je onderzoeken. Een leuke toevoeging is het afluisteren van gesprekken. Je ziet en hoort af en toe dialogen waar je trefwoorden kunt leren om in te voeren in een social media tracker. Daardoor vind je weer hints naar welke wijk of straat je zou moeten gaan om nieuwe quests, bewijzen of wat dan ook te vinden. Het is wat gelimiteerd omdat je de trefwoorden moet leren van gesprekken, er is geen eigen input mogelijk.

Bij het ongemerkt achtervolgen van verdachten krijg je een nieuwe optie als de verdachte zich omdraait en je bemerkt. Je kunt dan je veters gaan strikken, telefoontje plegen, dat soort dingen om maar niet op te vallen. Het is dus niet meteen alarm. Nieuw is het ‘freerunnen’. Al heel snel achtervolg ik iemand die een gebouw in gaat, maar een bodyguard houdt me tegen. Er zit niets anders op dan het gebouw te beklimmen en zo uit te vogelen wat de verdachte daar doet. Helaas gaat dat klimmen niet zo soepel als pak ’m beet Assassin’s Creed. Je moet op zoek naar punten die je vast kunt houden en dat haalt je volledig uit het klimmen. Eerst in detective mode moeten zoeken naar een houvast en dan weer verder klimmen is niet echt soepel te noemen. Zeker in de laatste hoofdstukken breekt het de spanning.

Eenmaal in het gebouw moet ik in stealth op zoek naar de verdachte. Nu is er een bewaker die ik van achteren makkelijk had kunnen neerleggen, maar nee, de actieknop is nog grijs. Ik moet een muntje in een hoek gooien zodat die bewaker gaat kijken en dan mag ik hem pas neerleggen met die actieknop. Stealth had leuker kunnen zijn als het niet zo streng was. Nieuwe gadgets zijn er ook: een supergevoelige microfoon om af te luisteren en een tool om verborgen camera’s te vinden. Handig, maar niet wereldschokkend.

Waar Lost Judgment in uitblinkt zijn de gevechten. En eerlijk gezegd had ik ook niet anders verwacht van de makers van Yakuza. De game is in realtime, dus geen turnbased gevechten zoals Yakuza: Like a Dragon. Er zijn drie vechtstijlen die je on the fly kunt wisselen, en over-the-top bewegingen en finishers waar je U tegen zegt. Je kunt wederom gebruikmaken van alles wat er in de buurt ligt, dus pak die fiets en ram je tegenstander er mee om de oren. Je blijft soms gewoon ruzie zoeken om weer wat straatbendes neer te slaan, in plaats van verder te gaan met het verhaal of je opdracht op dat moment.

De opdrachten die je op school tegenkomt zijn vooral grappig. Van een levende biologiepop die ’s nachts gezien wordt tot ufo’s en natuurlijk alle studentenverenigingen. Er zijn er tien en bij elke hoort weer een minigame. De eerste club is een dansgroep die problemen heeft met choreografie. Daar zit een ritme-minigame aan vast met meerdere nummers, meerdere moeilijkheidsgraden en van alles om uiteindelijk kampioen van Japan te worden. Maar er is ook een detectiveclub die rare zaken onderzoekt met als hoofdverhaallijn een mysterieus persoon die op het Dark Web allerlei louche dingen uitvoert. In Yakuza-games zijn de arcadegames altijd al een dingetje geweest, maar ik merkte dat je die op een gegeven moment wel naast je neerlegt. Na zoveel delen weet je het wel, of je moet heel graag trophies hunten. Nu is er een game-club waardoor je de games zoals Virtua Fighter 5 in de arcade gaat oefenen om esport-kampioen te worden. En daar ga je dan toch voor.

Lost Judgment is eigenlijk 21 Jump Street, maar dan op zijn Japans. De schoolverenigingen zorgen voor enorm veel variatie in missies en minigames. Het hoofdverhaal heeft een belangrijke boodschap, maar het komt niet gemeend over als je daarna zelf onder andere vervelende scholieren als een Karate Kid richting ziekenhuis schopt. Sommige mechanics werken ook niet lekker of voegen weinig toe. Het zoeken naar waar je op kunt klimmen in je freerunning/climbing is irritant en de nieuwe onderzoeksgadgets overtuigen niet echt. Toch heb ik me enorm vermaakt met Lost Judgment: de over-the-top actie, de rare twists in opdrachten en de fantastische graphics zorgen ervoor dat ik in de avonduren steeds weer met plezier de game opstartte. Ben je fan van de Yakuza-games dan is dit weer een no-brainer.

Gespeeld op Xbox Series X, ook verkrijgbaar voor Xbox One, PlayStation 5 en PlayStation 4.