Hitman: Sapienza
Terwijl ik depressief word van het weer, loop ik met 47 in een T-shirtje zonder mouwen als God in Frankrijk. Ik vraag mij af hoe vaak 47 zijn hoofd verbrandt en of hij wel wenkbrauwen heeft of niet, en ondertussen luister ik naar Diana voor wat ze nu weer in petto voor mij heeft. Het gaat om een man die vreselijk slim is, een vrouw die goed is met biologische wapens en een virus. Het enige wat ik hoor zijn de mensen die praten over het uitzicht op zee. Waarom The Agency vindt dat dat koppel omgelegd moet worden, interesseert mij eigenlijk geen ene reet. Het enige wat ik spannend vind, is wat IO nou weer in petto voor mij heeft voor ons na Parijs (lees hier de review van het eerste deel).
Na het installeren van een patch van 5GB en daarna nog eens de map Sapienza van 5GB, mag ik dan eindelijk beginnen in Sapienza. Na mijn ervaringen met Parijs heb ik geleerd dat je eerst de omgeving moet observeren om door te krijgen wat de zwakke punten van onze targets zijn. Dit komt neer op een uurtje rondlopen, alles wat er om je heen gebeurt opsnuiven om zo voor jezelf een beeld te creëren waar items zijn verstopt, welke kostuums waar te halen zijn, waar de opportunities zich aanmelden, wat de patronen van de targets zijn en hoe al deze dingen als puzzelstukjes in elkaar vallen.
Dit keer is de target een stelletje dat samen werkt aan een biologisch wapen, dat de mensheid zonder enkel probleem kan uitschakelen. Zoals echte mensen lopen ze rondjes terwijl ze hun dagelijkse dingen doen. Om de game leuk te houden, heeft IO ervoor gezorgd dat zij steeds dezelfde dingen doen. Niets nieuws in vergelijking tot Parijs, waar je ook twee targets had. Als toevoeging dit keer moet je ook een virus vernietigen. Probleem met een virus is, is dat dit stationair staat. Een virus loopt niet rond, je moet dus van een passieve houding naar een proactieve jaagsituatie. Je moet niet de target in de gaten houden, maar wat eromheen gebeurt. Uiteraard ligt het virus niet op een plek die lekker makkelijk toegankelijk is, dus dat is een hele uitdaging.
Een andere grote uitdaging is dat je nu te maken hebt met twee gebieden. De grote bovenwereld bestaande uit het stadse gedeelte, en een hele grote villa en een ondergronds laboratorium. De meeste laboratoria zijn zwaar bewaakt en daar moet je dus rekening mee houden als je naar binnen gaat, maar ook als je er ongemerkt uit wilt. Qua oppervlakte lijkt het groter dan Parijs, maar er zijn minder verdiepingen waardoor je minder gebruik kan maken van de hoogteverschillen.
Sapienza is een prima opvolger van Parijs. Het is alleen jammer dat de game nog steeds lijdt aan dezelfde problemen als twee maanden geleden. De laadtijden zijn nog steeds lang genoeg om een kopje koffie te zetten. Grafisch gezien is de wereld nog steeds een van de grootste, maar framedrops en popups zijn helaas nog steeds merkbaar. Het pauzemenu inladen duurt nog steeds onacceptabel lang. De connectiviteitissues heb ik nog steeds, zodat ik nog steeds niet of amper de online only extra’s zoals Assassination en Target challenges kan doen. Dit zijn toch wel punten waarvan ik had gehoopt dat IO ze ondertussen getackeld had.
Maar mijn grootste negatieve punt is dat het maar één map is. Toegegeven, je kunt er weer uren mee aan de gang gaan, maar omdat ik het trucje van Hitman nu wel door heb, ben je binnen twee uur wel klaar met Sapienza. Dat is toch een stuk korter dan Parijs plus de trainingsmissies die in het eerste pakket zaten. Daarna kan je nog wat tijd steken om ook achter de andere Opportunities te komen, of om extra experience points te vergaren, maar dan moet je weer een maand wachten op de volgende map. En Hitman blijft niet hangen in mijn geheugen. Dat komt mede doordat Hitman nog steeds geen greintje verhaal heeft.
Het is dat de reclamemailtjes van de PlayStation Store mij erop wezen dat Sapienza te downloaden was, want anders had ik het niet geweten. Dit komt mede doordat de game, zoals wel bij elke Telltale episode, geen goede cliffhanger heeft. Er is geen reden om te smachten naar een volgend deel, omdat ze niet met elkaar verbonden zijn. Er mist een rode draad die door de game heengaat, waardoor ik verder zou moeten spelen om aan het einde van de draad te komen. En ik hoef ook geen groot bombastisch verhaal, maar Hitman voelt nu aan als een Sandbox game à la Minecraft die wel eens een contentupgrade krijgt. Maar niet elke contentupgrade zorgt ervoor dat je door wilt spelen.
IO moet hier wel iets mee gaan doen, want de trigger om door te spelen ontbreekt nu. Deze episode voelt nu meer als een losstaand DLC-pakket dan dat ik een volledige game zit te spelen. De motivator ontbreekt. Ik mis iets en ik kan niet echt mijn vinger op de zere plek leggen. Aan de ene kant is het hartstikke tof hoe IO de gameplay definieert en op het scherm tovert. Aan de andere kant leent de één map per twee maanden zonder verhaallijn zich niet om in stukjes gehakt te worden. 47 gaat in mei naar Marrakesh en ik hoop dat IO dan iets spannenders in petto heeft.
