CD: Harper Simon - Division Street
De naam Harper Simon zal niet veel muziekliefhebbers wat zeggen, ondanks zijn goed ontvangen self-titled debuut in 2010. Als je dan zegt dat het de zoon uit Paul Simon zijn eerste huwelijk is, is het lijntje naar faam en bekendheid wat korter. Harper Simon probeert zijn roots echter niet al teveel te gebruiken om door te breken in de muzikale wereld en gaat qua muziek ook zijn eigen gang. Drie jaar na zijn debuutplaat is er nu Division Street, een album dat in elk geval over het algemeen meer volume heeft dan de platen van zijn pa.
'Just Like St. Teresa' zou echter ook zo maar in de genen hebben kunnen gezeten en lijkt qua tempo, opvulling en vooral gitaargepingel erg veel op het werk van Paul Simon. Toch zit er hier al een iets groter lo-fi randje aan wat al refereert naar één van zijn invloeden: Elliott Smith. Het is dan ook niet voor niks dat Tom Rothrock door Harper Simon werd aangetrokken voor de productie. Nu gaat het vrij ver om het de muziek van beide heren in dezelfde niche te stoppen, maar sommige invloeden zoals de lo-fi aanpak en het groezelige geluid refereren wel aan de muzikale klanken van Smith, wat onder meer te horen is op 'Leaves of Golden Brown'. Hierin bevinden zich ook de psychedelische invloeden waar Simon zijn pijlen op richtte. Het geluid dat hij voor ogen had zou een soort moderne psychedelische folk-rock-plaat zijn, een XO-productie-achtig geluid met geluiden die geïnspireerd zijn door de Velvet Underground en de Rolling Stones.
Al deze elementen komen wel ergens terug op de tweede plaat van Simon en vormen een sterk geheel met een eigen smoel. Het gitaarspel heeft op gezette tijden wat weg van Keith Richards, er komen psychedelische arrangementen in voor en het schiet nergens echt uit de folk-rock-bocht. Ook qua tekstuele inspiratie om een bepaalde sfeer aan te duiden, staat Simon zijn mannetje (wellicht iets dat hij van zijn vader heeft meegekregen). Ook in dat opzicht zijn er lijntjes met Smith. De opener Veteran's Parade is misschien ook wel een verwijzing naar Rose Parade? Division Street klinkt naast genoemde invloeden ook vaak als het volwassen Nada Surf, vooral op tracks waarin de popelementen en de cleane samenzang de overhand krijgen, zoals op 'Bonnie Brae' en 'Eternal Questions'. Dat het er ook iets ruiger aan toe kan gaan bewijst 'Nothing Gets Through'. Qua tempo, volume, rust en vol gas is de plaat mooi in balans. Division Street is geen XO of Either/Or maar toont zeker de potentie die Harper Simon heeft.
