CD: Claw Boys Claw - Hammer
Rockers van eigen bodem, Claw Boys Claw, bestaan dit jaar officieel al dertig jaar. Een zeer respectabele leeftijd in de muziekbusiness. Dat de heren ietsje ouder zijn geworden is slechts op enkele punten te merken. De productiviteit is de laatste 2 decennia behoorlijk ingekakt, de lokken van Peter te Bos zijn vergrijsd en de muzikale energie is iets rustiger en minder punk geworden in de loop der tijd.
De heren brachten in hun eerste dertien jaar maar liefst acht albums uit (1984-1997). Vervolgens ontstond er een hiaat van elf jaar alvorens er weer een plaat in de schappen kwam. In 2008 kwamen Claw Boys Claw terug met Pajama Day, een heerlijke plaat waar destijds een overvloed aan materiaal voor beschikbaar zou zijn geweest. Alsof het 25-jarige jubileum van de band destijds aanleiding was voor een nieuwe plaat is dat nu wellicht het 30-jarige feestje. Het zou ook zo maar kunnen zijn dat het niet op plaat verschenen materiaal van destijds als inspiratie heeft gediend voor het nieuwe geesteskind van Te Bos en John Cameron: 'Hammer'. Waar Pajama Day heel zwaar, traag en log was, heeft Hammer op bepaalde momenten wat meer peper en tempo in de reet, maar het gros valt in dezelfde melancholieke en tragere groep waarin ook de nummers van Pajama Day en de bekende hitsingle uit 1992, Rosie, vielen.
Ditmaal zijn naast het vaste duo Te Bos en Cameron, Marcus Bruystens (bas), Jeroen Kleijn (drums, o.a. Daryll-Ann, Johan) en producers Jan Schenk en Björn Ottenheim betrokken geweest bij het ontstaan van de plaat. Peter te Bos is verantwoordelijk voor de lay-out van de plaat, die een behoorlijk Lowlands-tintje heeft en wellicht vraagt om een plek op één van hun podia dit jaar. De single 'Hammer' is een aanstekelijk en meeslepend nummer, dat redelijke samenvatting is van het oeuvre van CBC: een beetje rock, een beetje twang, een beetje blues, soms een grauwe sfeer, soms een vrolijke opluistering en de immer hoekige compositie waarom de band bekend staat. Alleen het echte punk-verleden mist eigenlijk nog, maar het album bevat in elk geval snippets van het vrij 'lompe' CBC-geluid. De inhoud van het album grijpt grotendeels terug naar geluiden van de jaren zestig en zeventig. Flarden van The Beatles (I'll Be Gone'), The Stooges ('Sucha'), Johnny Cash ('Blanket'), maar soms ook wat Nick Cave in de ballades, waarvan 'Monkey One' en 'Rotate' goede voorbeelden zijn. Ondanks deze paralellen blijven Claw Boys Claw dichtbij hun eigen geluid en hebben ze in dit heugelijke jubileumjaar weer een verdomd fijne plaat afgeleverd! Op naar de veertig!
