CD: Lindi Ortega - Cigarettes & Truckstops
De cover van het Lindi Ortega's tweede album duidt op een Southern countryside USA-schwung die terug de tijd in duikt: een oude, roestige Ford pickup-truck met houten vlonders erin, een cowboyhoed en een koffer in de hoek. Lindi in een kort zwart jurkje wachtend op een kans om haar heil te zoeken op een plek ergens verderop. Het geeft een goede verwijzing naar haar biografie, waarin deze elementen een plek hebben. Lindi Ortega is de in Canada geboren dochter van een Mexicaanse vader en Noord-Ierse moeder. Op haar zestiende pakte ze de gitaar op en werd geraakt door de eenvoudige oprechtheid van de countrymuziek. Dit leidde haar naar een muzikaal pad dat verschillende countrystijlen (van honky-tonk tot trage vroege country), twang en blues in haar oeuvre bracht.
Voor haar tweede plaat, Cigarettes & Truckstops, reisde de Canadese af naar het mekka van de countrymuziek, Nashville, om deze muziekstijlen extra glans te geven. Dat laatste is zeker gelukt, aangezien de inhoud teruggrijpt op de country van enkele decennia geleden. Van trage twang-tracks, waarin je jezelf met een grassprietje tussen je tanden op een schommelstoel op de prairie waant, tot aan Johnny Cash-geïnspireerde liederen met wat meer tempo en zwierigheid. Dit alles wordt aangevuld met haar karakteristieke vocalen, die laveren tussen het elegante geluid van Norah Jones en het schelle nasale van Dolly Parton. Onderwerpen die aan bod komen zijn net als de muziek ook volgens de oude wetten van de country: hartzeer, relatieproblemen, eenzaamheid en je heil elders zoeken.
Lindi Ortega levert met haar tweede plaat echter een twijfelgevalletje af. Het tempo is soms te traag, waardoor saaiheid op de loer ligt. Haar insteek is puur country, maar dat ligt er af en toe ook te dik bovenop. Hierdoor krijg je soms het idee dat het gemaakt is en mogelijk een marketingtrucje. De hoeveelheid aan koeien, whisky, pickups en sigaretten raken in conflict met enkele zoetsappige clichés die ook voorkomen op de plaat. Wat dat betreft is de plaat net als de cover, alle elementen zijn aanwezig, maar de netjes opgemaakte en gekapte Ortega in een kort sexy jurkje strookt niet geheel met het ouderwetse imago van een vieze pickup truck bij een tankstation en truckstop. Daarnaast zijn de elementen ook wel erg nadrukkelijk neergezet (net als het rode cowboyhoedje met franjes en de schedel op de cover) waardoor aan de echtheid getwijfeld kan worden. Aan de andere kant heeft Ortega een dijk van een stem die met de mix van elegantie en het bekende countryhikje een gouden combi in de niche is. Haar nummers hebben potentie, maar het mag nog wat ruiger en groezeliger. Wellicht was de trip naar Nashville net teveel van het goede en had ze deze tracks lo-fi beter op kunnen nemen in een afgelegen hutje op de vlaktes van Montana.
