Mystery Case Files: De Zaak Malgrave

Exclusief voor Nintendo Wii

De meeste games van tegenwoordig zitten boordevol actie. Een game als Mystery Case Files: De Zaak Malgrave, dat het inmiddels bejaarde Point and Click-systeem gebruikt, is dus best gewaagd of makkelijk. De game doet meteen denken aan een van de Zynga-games die je moeders wel eens ziet spelen. Nintendo Wii is een familie-platform, dus een game als deze is niet heel ongewoon. Of je je hiermee als hardcore-gamer je uren zult vermaken? Ik denk van niet.

Mystery Case Files: De Zaak Malgrave begint met een telefoontje van een professor die op een overbeveiligd en uitgestorven eiland woont. De professor heeft een stofje gevonden dat magische dingen laat gebeuren en denkt eraan om zijn overleden vrouw tot leven te laten komen. Toevallig is je gouden telefoon ook een kek apparaatje waarmee je deze stof op kunt vangen en is het aan jou om de riemen van je zeilboot te pakken en naar het duistere eiland te gaan. Jouw taak is om tussen de zooi die deze necrofiele professor heeft achtergelaten, bepaalde voorwerpen te vinden die hier slim in verstopt zijn. Vaak worden er ook codenamen voor dingen gebruikt. Zo zul je op een gegeven moment moeten zoeken naar "Venus". Nadat je twee uur hebt geklikt op ronde voorwerpen die er als een planeet uitzien, kom je erachter dat Het symbool voor Venus "♀" is en je daarop moet klikken. Je controller tegen dat symbool aan gooien helpt dan niet.

Moeders lelijkste
Zodra je de game opstart word je verrast met een draaiend icoontje dat zo absurd 1995 is, dat je voor de zekerheid nog even naar je Wii kijkt of het geen Super Nintendo is. Nadat je je tranen hebt weggeveegd kom je in het beginscherm terecht en kun je kiezen tussen singleplayer en multiplayer. De singleplayer begint met het hierboven beschreven verhaal, waarna je je al mikkend en klikkend een weg door de levels baant. De graphics doen anno 2011 nog steeds denken aan een game die je kunt maken met de eerste vier letters van deze game. Een spel van twintig jaar geleden. Door het point and click-systeem kijk je bij elk plaatje weer verdwaasd om je heen waar je nu weer bent en hoe dit in relatie staat tot de plaatsen waar je al geweest bent. Gelukkig krijg je verderop in het spel een kaart waarmee je kunt teleporteren naar locaties die je al bezocht hebt.

Naast het vinden van de voorwerpen op grote rommelige plaatjes, zul je ook zo nu en dan eens een puzzeltje moeten oplossen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een bepaalde cijfer/icoon-combinatie om een deur te kunnen opnen, of het vinden van voorwerpen die bepaalde obstakels naar nieuwe gedeeltes weghalen. Op zich is het zoeken en puzzelen de eerste twee keer wel vermakelijk, maar na een plaat of drie begint het zoeken naar de voorwerpen je zo uit de keel te hangen, dat je maar wacht tot de volgende hint weer beschikbaar is en de game de puzzels zelf voor je oplost. De singleplayer voelt op het gebied van gameplay en graphics als een matige huilbui. Niet eens een goede huilbui waarmee je jouw hart geleegd hebt, maar zo eentje waarmee je achteraf nog steeds met opgekropt verdriet en frustratie zit.

Spelen met je moeder
Nadat je de singleplayer hebt uitgespeeld is het waarschijnlijk het beste idee om aan de multiplayer te beginnen. Dit kan ook al vooraf, maar dan heb je maar vijf zoekplaten tot je beschikking. De andere platen speel je vrij door de locatie te bezoeken in je avontuur. De multiplayer kent drie modi. De eerste modus richt zich telkens op een gedeelte van de plaat, waarna je het onderstaande item binnen tien seconden moet vinden. De speler die het voorwerp het eerst vind, krijgt evenveel punten, als dat er tijd over is. De tweede modus geeft je een tijdbom die je aan je tegenstander doorgeeft zodra je iets vindt. Dit gaat zo door tot de bom barst en de speler met de bom verliest. De laatste modus toont een lijst onderin met ongeveer veertig voorwerpen. De speler die de meeste voorwerpen vindt, wint.

De multiplayer met familie spelen raad ik echter af. Je zou het bijvoorbeeld met je broertje, moeder, vrouw of, in mijn geval, je neefje kunnen spelen. Mijn neefje veranderde door dit spel in een soort door angst gedreven, hyperactieve strijder die constant vraagt waarom dat voorwerp daar ligt en waarom een komkommer er niet uitziet als een banaan. Je zoekt lekker je voorwerpen en helpt een beetje en dan BAM! een kerkhof met skeletten en doodshoofden. Vervolgens zit je met een huilend neefje naast je die in zijn broek heeft geplast en besluit deze ronde niet mee te spelen. Later verandert hij in een soort hybride versuft caffeïne-monster dat op mijn bank met zijn controller zat te draaien als een helikopter omdat hij een voorwerp had gevonden en het nodig vond om twee schilderijen daarvoor van de muur te zwaaien. De gamesessie eindigde in een "Ik haat je" en een neefje die, ondanks alle goede hulp, me de hele dag niet meer wilde spreken.

Conclusie
Mystery Case Files: De Zaak Malgrave is een game waar je van moet houden. Waar andere games in dit genre best hun poot stijf kunnen houden in de huidige markt, doet deze game niet eens een poging om sterk te blijven staan. De graphics zijn niet veel bijzonderder dan wat we al hebben gezien en de mogelijkheid om alleen maar te klikken waar je heen wilt, werkt gewoon niet met deze game. Misschien dat je als casual gamer nog wel wat lol uit deze game kunt halen, maar ben je meer van de diepe verhalen, dramatische omgevingen en/of brute actie, dan kun je deze game beter links laten liggen. Oh, en doe de multiplayer niet met kinderen jonger dan 7 jaar. Aartsrivalen zullen geboren worden.