Call of Cthulhu: Dark Corners of the Earth
CoC houdt echter niet op bij het puzzelelement; er moet ook vaak gepraat worden met NPC’s om bepaalde gebeurtenissen te triggeren. Vaak heb je al gezien waar je heen moet, maar kan je er nog niet in omdat je nog niet met die en die hebt gepraat. Dergelijke zaken zijn prima, mits het natuurlijk wel logisch is. Zo moest ik met een politieman die aan de andere kant van het plein stond praten voordat er een politieman verscheen bij de locatie waar ik moest zijn.
Als laatste kent CoC ook een stukje actie. Na een stuk te hebben gespeeld krijg je de beschikking over vuurwapens. Dan valt eigenlijk ineens op dat de game helemaal geen interface kent; geen crosshair en geen resterende ammo of health. Ik kan me voorstellen dat de één er van gruwelt, maar dat de ander een dergelijke opmerkelijke keuze in een spel als dit wel kan waarderen. Overigens zie je het wel als je geraakt wordt; er verschijnen dan bloedspetters in beeld. Verder is het schieten in het spel soms ook wat te overpowered voor de spelervaring ansich; met een shotgun in je klauwen is het spel toch aanzienlijk minder spannend. Best typisch, daar een game als Resident Evil de spanning ook weet te bewaren met een wapen in de hand.
CoC speelt zich af in de jaren 1920-1930 en wel in Engelse/Ierse sfeer. Grappig is dat voor de sfeer, die erg donker en dreigend is, dan ook gekozen is voor een hele korrelige stijl van de graphics. Je kan het je voorstellen zoals de korreligheid van die oude zwart-wit filmpjes. Niet heel erg mooi, maar als je kijkt naar het spel en het speltype is de keuze eigenlijk erg goed. NPC’s in Innsmouth zien er uit als mensen, maar dan wel in een nare vorm. Hoewel de game verder qua locaties en dergelijke niet fantastisch afwisselt bepalen de graphics van die locaties wel een groot gedeelte van de game.
Geluidstechnisch is de game lekker spannend. De NPC’s in Innsmouth zien er niet alleen naar uit, ze klinken ook zo. Het enige nadeel is dat Jack gedurende het spel door zijn waanvoorstellingen steeds geflipter wordt, maar dat je dat niet aan zijn stem hoort. Hij blijft op rustige toon zijn verhaal doen, terwijl je zou verwachten dat hij het bij wijze van spreken uitgilt van de paranoia.